Калинишын зяць (на белорусском языке) :: Чернышевич Аркадий
Страница: 4 из 9 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕМадам, уже падают листья - Александр Вертинский 30.08.10 - 01:23 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Гэта было сказана не тонам загаду, а так проста i звычайна, як раней гаварыў бацька, i ў нейкай меры сцерла непрыемны асадак. Першы раз Раман адчынiў Калiнiшын хлеў. На яго дыхнула цяплом i пахам перапрэлага гною. Хлеў быў раздзелены на некалькi частак. У адной стаяла вялiзная пярэстая карова. У другой ляжалi два здаравенныя парсюкi. У трэцяй пяць авечак. Карова была гладкая, парсюкi сытыя, на авечках блiшчала воўна... "Чым яна iх кормiць?" - падумаў Раман пра цешчу. Ён управiўся ў хляве i вырашыў зiрнуць у пуню. Колькi там сена? Але на дзвярах пунi вiсеў замок. "Значыць, не давяраюць". Ён пайшоў у хату i ў сенях пачуў голас Надзi. Яна была ў стопцы i клiкала яго. Раман зайшоў. Надзя стаяла, схiлiўшыся над кублам. - Зiрнi, колькi ў нас сала. I Раман зiрнуў. Кубел быў поўны. - Гэты яшчэ не пачаты. А з гэтага бяром. - Яна адчынiла другi кубел. Бачыш, яшчэ i паловы не з'елi. "У гэтай хаце з голаду не памрэш", - падумаў Раман. - А вунь, бачыш? Каўбасы i кумпякi! - яна паказала ўгору. Ён задраў галаву i пачаў лiчыць, колькi там гэтых каўбас i кумпякоў. Так i не падлiчыў, зблытаўся. - Раман! - гукнула Надзя. - Кiнь лiчыць! Падыдзi блiжэй. - Яна з канiстры налiвала ў кубак нейкую вадкасць. - Пакаштуй, Раман, - сказала яна, падаючы яму кубак. - Што гэта? - А ты пакаштуй! Напрацаваўся, бедненькi, а сёння ж нядзеля. Ну-у, Раман! Хiба ты не мужчына! I Раман выпiў. А потым ужо ў хаце ён насiў Надзю на руках, абдымаў, прыцiскаў да грудзей i паўтараў бесперапынна: - Жоначка мая дарагая... У нас дзiцятка будзе? Каго ты хочаш, сына цi дачку? - Сы-ына, Рамано-ок! - А я дачку. Падвечар, калi Раман звалiўся на канапу i заснуў, у Калiнiшынай хаце амаль не зачынялiся дзверы. Калiнiха з Надзяй адмервалi з канiстраў i грэлак паўлiтроўкi i лiтроўкi, акуратна падлiчвалi выручку. Раман прачнуўся на шарай гадзiне. У хаце ўжо гарэла лямпа. За сталом сядзелi двое: Мiкiта Бычок i Стась Парахня. На стале стаяла бутэлька самагонкi, мiска шаткаванай капусты i ляжалi гуркi. - А-а! - прывiтаў яго Мiкiта Бычок, плюгавы чалавек з васпаватым тварам. Ка-алiнiшын зя-яць! Здароў, здароў! Стась Парахня, чорны, як крумкач, з нейкай дзiўнай, падстрыжанай пад машынку бародкай, ужо налiваў шклянку. - Што, Раман, блiжэй, блiжэй! - Не хачу я, хлопцы. - Што? Ну, Раман, чаго там? Садзiся! - з гонарам i строгасцю прамовiў Стась. - Я з тваёй цешчай даўно сябрую. Будзем сябрамi i з табой. Я рады, што ў гэтай хаце ёсць мужчына. Стась Парахня, увогуле маўклiвы i пануры, выпiўшы чарку, рабiўся гаваркiм i кожны сказ пачынаў са слова "што". - Што ў гэтай хаце ёсць мужчына... Што з iм можна пасядзець i пагутарыць. Што ты, брат, малайцом! - Ён падмiргнуў Калiнiсе - i на стале з'явiлася другая бутэлька. - Што, брат, Мiкiта, плацi за сваю долю. - Я? Я заплачу! У Мiкiты Бычка ёсць! I Мiкiта засунуў руку ў кiшэню сваiх старых, мо сотню разоў латаных штаноў, абмацаў сваю бравэрку i нашкроб пяць рублёў. - Што добра, то добра, - сказаў Стась Парахня. - На гэтыя бяром яшчэ чвэртку. I на стале апынулася чвэртка. Што было потым, Раман не ведаў. Ён толькi памятаў, што Мiкiта Бычок, гэтае паскудства, абiбок i злодзей, лез да яго цалавацца, абдымаўся i крычаў: - Малайчына, Калiнiшын зяць! Ты не дурань. Н-не! Ты не дурань. - Сынок, - сказала яму назаўтра Калiнiха, - у нас сена канчаецца. Папрасiў бы ты ў старшынi, каб выпiсаў якi цэнтнер. Такая просьба не спадабалася Раману. Раней у хаце нiколi не было гутаркi пра сена. Аднак, iдучы дамоў, ён зайшоў у канцылярыю калгаса. Там, акрамя старшынi, нiкога не было. Пажылы, сiвавусы бухгалтар, не ўзнiмаючы галавы, нешта мармытнуў у адказ на прывiтанне Рамана. Старшыня, вiдаць, сабраўся некуды iсцi. Гэта быў чалавек гадоў сарака, нiзкi, але не тоўсты, вузлаваты i не надта рухавы. - Кажаш, сена, - прамовiў ён, зiрнуўшы на Рамана. - У Калiнiхi, выбачай, у тваёй цешчы, павiнна быць сена. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|