На беразе (на белорусском языке) :: Черный Кузьма
Страница: 3 из 7 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕФРОНТОВАЯ ЛЮБОВЬ 31.07.10 - 10:56 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Разгулялася вада, Чаго прэ цябе бяда?! Далей Амелька не знаў слоў песнi i, кружачыся, выкрыкваў толькi адны галосныя зыкi: - О-а, о-а, о-а-о! А хлопцы не пакiдалi: Не загiну я ў вадзе: На той бок, у слабадзе Жджэ дзяўчыначка мяне - Дык цi ж можна згiнуць мне! - Капут! - крыкнуў адрывiста Мiколка, пускаючы рукi. Кола раскiдалася, i хлопцы пачалi выцiраць рукавамi пот з зачырванеўшых твараў. - Ой, замарылi, д'яблы, - сказаў, моцна сапучы, Амелька. - Давай, дзядзька, яшчэ пагрэемся, - смеючыся, сказаў Мiколка. - Хай яго агонь спалiць, дайце адсапцiся, - адказаў Амелька i моцна дыхнуў. - Калi так, дык марш, - сказаў адзiн з хлапцоў, - можа, дзядзька, маеш што дамоў перадаць? - Я толькi што сам з дому. - Ну, дык аставайся здароў! - закрычалi хлопцы. - Пабольш скачы - весялейшы будзеш, - пачуўся яшчэ адзiн голас. - Не маракуй, што пакруцiлi, - пачуў яшчэ Амелька адзiн голас. На апошнiя словы ён аглянуўся на хлапцоў i весела, ласкава зарагатаў iм услед: - А каб вас паляруш, каб вас! Хлопцы пайшлi к лесу, а Амелька астаўся адзiн на беразе. Ён трохi патупаў на адным месцы, паглядзеў на неба. Там вецер нагнаў цэлыя шэрагi хмар, збiў iх у адну густую цёмную масу i закрыў ёю светлую лапiну ад сонца. На зямлi зрабiлася цёмна i нудна. Здавалася, што мокрыя лагчынкi кругом на поплаве больш яшчэ сталi выпускаць з сябе густога i белага, як малако, туману. Пiльна i падрабязкова разгледзеўшы ўсё гэта, Амелька палез у сваю будку i, лежачы там на саломе пад кажухом, да самага паўдня думаў розныя вясёлыя думы. II Па паўднi к парому зноў прыйшоў Мiхась. Амелька сядзеў ужо на зямлi пры раскладзеным вогнiшчы i пёк на ражэнчыку сала. - Ты чаго? - запытаў ён Мiхася. - Нiчога, - адказаў Мiхась, - на поле гэтакаю пагодаю не выедзеш, дома работы няма, пайду, думаю, сюды, панюхаю ветру. - Панюхай, - сказаў, смеючыся, Амелька. Яму было смешна з таго, што сказаў Мiхась. - Хочаш? - працягнуў ён сыну сала. - Не, - адказаў той. Амелька пачаў есцi, а Мiхась, абапёршыся на локаць, расцягнуўся па сухiм месцы каля будкi i, паплёўваючы на зямлю, стаў глядзець некуды паверх вады. На зямлi зноў рабiлася святлей. Вецер зганяў хмары ў адно месца, на паўночную старану неба; яны, ужо лёгкiя i паслушныя, паднiмалiся высока i быстра плылi, ачышчаючы палiняўшае неба. Туман пачаў знiкаць, i на той бок рэчкi выразней стала вырысоўвацца вёска Хартонаўка. Рака плюхала так, як i раней, але вада ў ёй пачала фарбавацца ў ясныя, блiшчастыя колеры. Мiхась маўчлiва i быстра падняўся з зямлi, не аглядаючыся вакол, падышоў к вадзе i стаў так, як i раней, глядзець паверх яе. - Што разглядаеш? - запытаў сына Амелька. Мiхась маўчаў. - Аб чым думаеш? - запытаў зноў Амелька, памаўчаўшы. - Не ведаю i сам. Нечага хочацца. - Чаго? - Кажу, што не ведаю. Мiхась пакiнуў глядзець цераз рэчку i падышоў к бацьку. - Вось так, - загаварыў ён, - часам паглядзiш на ваду, на хмары, паходзiш па полi на ветры, i захочацца нечага. Каб той, здаецца, аэраплан, дык узняўся б на доўгi час i лятаў бы, каб вецер свiстаў у вочы i вушы. Эх, няма лодкi, паплыў бы процi вады. - Ага, узяло, - у сваю чаргу загаварыў Амелька, - i са мною гэта часта бывае. Узяў бы тады, здаецца, у кузнi молат i лупiў бы з усiх сiл па кавадле. Эх, сколькi сiлы ў нашага брата! Амелька набраў поўныя грудзi паветра i дыхнуў. - Вось жывём, - загаварыў ён далей, увесь ахоплены наплывам нейкiх новых думак, - зямля вялiкая, колькi на ёй усяго ёсць, а мы, апрача свае вёскi ды гэтага лесу, нiчога больш не бачым. Жывём неяк, як той поп кажа, па-божаму, на адным месцы, хоць сiлы ў нас многа. - Знаеш, - сказаў Мiхась, - пайду я ў флот, зраблюся матросам. Запiшуся ў камсамол i пайду. Нашто, каб сiла прападала дарэмна; буду тут марнаваць сябе адно. - Як хочаш. Не малы ўжо, - сказаў Амелька. Амелька быў увесь, таксама як i Мiхась, ахоплен нейкаю вольнаю сiлай на зямлi было так шумна i весела. - Пайду, - сказаў Мiхась i неяк задумёна прыбавiў: - Весела iсцi лесам. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|