Неспакой (на белорусском языке) :: Ходкевич Тарас
Страница: 2 из 3 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕВходят Дункан, Малькольм, Дональбайн и Ленокс со свитой. 13.05.10 - 08:05 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Я ўважлiва сачу за бегам думак Цярэшкi i пачынаю глыбей разумець яго. Чалавек, якога многiя лiчаць дзiвакаватым, паўстае перада мной у iнакшым святле. - Ну адляжаў я ў шпiталi, - кажа ён далей, - вылечылi мяне, дэмабiлiзаваўся. Чатыры з паловай гады не быў дома. Прыязджаю, i сэрца захлынулася радасцю: Зелянцы нашы нейкiм цудам уцалелi, жонка з дзецьмi ў хаце, хоць i нагаравалiся, не дай ты бог. У Зелянцах зноў, як i да вайны, калгас, i кiруе iм мой сусед i сябра Анцiлей - ён быў тут у вайну ў партызанах. Усюды быццам бы парадак. Анцiлей у мяне ў гасцях хвалiцца: "Бачыш, калгас ледзь не на даваенным узроўнi, на добрым рахунку i ў раёне i ў вобласцi, перадавы, можна сказаць". "Малайчына, - кажу яму, - iнакш i быць не можа, недарэмна мы так ладна зажылi перад вайной i ў вайну адстаялi родную зямлю i вольнае жыццё на ёй". Адпачыў я колькi дзён ды вырашыў зiрнуць, што i як у калгасе. Зайшоў на канюшню - жаробная кабыла пала. "Як жа так?" - пытаюся. "Гэта ў нас, - кажуць, - другi выпадак". Заглянуў у свiран - там збожжа пералапачваюць, пачало гарэць у адным засеку. Гляджу далей - на полi сцiрта пшанiцы. Сунуў руку - цеплыня. Ажно горача на сэрцы стала. Нешта, думаю тут не так. Калi яшчэ iшла вайна, Анцiлей, вiдаць, працаваў з усiх сiл, а скончылася - апусцiў рукi, адпачыць захацеў. Не, думаю, так не выйдзе. Што ты сам сказаў бы на гэта, га? - узнiмае на мяне позiрк Цярэшка. Можа, i трэба было мне гаварыць пра ўсё на праўленнi цi на сходзе, але ж завельмi крыўдна стала. Прыходжу на ток. Трашчыць малатарня. Трактар ледзь пыхкае, мала абаротаў. Пшанiца сырая i палавiна зерня ў саломе. Тут усё i ўскiпела ў мяне. "Дзе Анцiлей?" - крычу, а ён якраз i быў паблiзу. Ну, я развярнуўся з правай рукi i даў яму аплявуху ад усяго сэрца. "Я будаваў гэты калгас, - думаю сабе, - у iм я жыццё адшукаў. Я снiў яго пад Варонежам, калi побач iрвалiся снарады. Я марыў пра яго пад Берлiнам, дабiваючы фашысцкую гадзiну. Ён мне стаў родны, бо ў iм маё шчасце, а тут, будзь ласкавы, такiя фокусы. Хто-кольвек ужо хiхiкае з-за вугла: "Ага, развал". Хiба ж можна захаваць спакой?" - Ну, вы ўсё ж памiрылiся з Анцiлеем? - запытваю я, бачачы, што Цярэшка зноў замаўчаў. - Як табе сказаць, - адказвае ён. - Я прабачэння не прасiў, наадварот, не прамiну сказаць яму праўду ў вочы. Аднойчы ён нават ускiпеў: "Бяры старшынства", - кажа. "Не, - кажу, - старшынi з мяне не атрымаецца, здароўе страцiў на вайне, я i так буду працаваць, а табе ў любы час скажу проста, калi што не так, бо ўсё тут наша, агульнае, кроўнае, а ты чалавек нядрэнны, толькi цябе падштурхоўваць трэба". Сёй-той падтрымаў мяне ў гэтым, i Анцiлей як бы i перамянiўся. Цярэшка вынiмае з кiшэнi кiсет i абрывак газеты i, прытрымлiваючы iх абрубкамi пальцаў левай рукi, другой рукой круцiць цыгарку. Сiняваты дымок неўзабаве рассейваецца ў бязветранай празрыстасцi, як лёгкае воблачка, пералiваючыся ў водсветах захаду. За гутаркай мы i не заўважаем, як пачынае зусiм вечарэць. Край сонца даўно схаваўся за небасхiлам, i захад расплываецца ў бледна-ружовых адценнях. Цьмяная смуга засцiлае нiзiну, нiбы нейкi вялiзны цень паўзе па адхонах. Ледзь-ледзь дымяцца нагрэтыя за дзень палi, губляючы ў надыходзячых змроках рознакаляровасць афарбоўкi. Дзе-нiдзе падасць яшчэ голас жаўранак, спалоханы нечым, ды па-ранейшаму звiняць ручаi, i гэты звон у палявой цiшынi асаблiва меладычны. - Бач ты, ужо цямнее, а мы стаiм, - спахапiўся Цярэшка. - Што значыць вясна, i ў хату не цягне... Аднак час, - дадае ён. Мы перасякаем узгорак, i праз момант унiзе пад лесам акрэслiваюцца абрысы вёскi. Дымкi з комiнаў сплялiся ў суцэльную сiняватую паласу, i здаецца, над вёскай калышацца возера, пакiнутае, як i ў тых нiзiнах, нядаўняй паводкай. Адтуль даносiцца звонкая жаночая гаворка, хтосьцi лязгае жалезам, па падсохшай вулiцы бразгацяць калёсы. Вясновае ажыўленне адчуваецца i ў гэтых гуках, што напоўнiлi вёску. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|