Стары чалавек i мора (на белорусском языке)   ::   Хемингуэй Эрнест

- Колькi гадоў было мне, калi ты ўпершыню ўзяў мяне на лодку?

- Пяць, i ты ледзь застаўся жывы, калi я ўцягнуў занадта наравiстую рыбу, i тая магла ўшчэнт разбiць лодку. Цi памятаеш ты?

- Я памятаю, як пляскала i грукала хвастом рыбiна i як трэснула, зламаўшыся, лаўка, i стук дубiнкi. Памятаю, як ты шпурнуў мяне на нос, дзе ляжалi мокрыя зматаныя шнуры, i ўся лодка дрыжала, а ты бамберыў рыбiну, i гук быў такi, як быццам ты ссякаў дрэва, а навакол мяне быў салодкi пах крывi.

- Ты сапраўды памятаеш, цi я табе гэта расказваў?

- Я памятаю ўсё з таго самага часу, як мы ўпершыню разам пайшлi ў мора.

Стары чалавек зiрнуў на яго абпаленымi сонцам, поўнымi даверу i любасцi вачыма.

- Калi б ты быў маiм, хлопчык, я ўзяў бы цябе ў мора, рызыкнуў бы, сказаў ён. - Але ты - бацькаў i матчын сын, i ты на шчаслiвай лодцы.

- Цi магу я налавiць табе сардзiн? I я ведаю, дзе можна дастаць чатыры прынады.

- У мяне яшчэ сённяшнiя засталiся. Я паклаў iх у скрынку з соллю.

- Дазволь мне дадаць чатыры свежыя.

- Адну, - сказаў стары чалавек. Вера i надзея нiколi не пакiдала яго. Але цяпер як быццам ветрык атулiў iх сваiм павевам.

- Дзве, - сказаў хлопчык.

- Дзве дык дзве, - пагадзiўся стары чалавек. - Ты iх не свiснуў?

- Бывала i такое, - сказаў хлопчык. - Але гэтыя купiў.

- Дзякуй, - сказаў стары чалавек. Ён быў занадта просты, каб дзiвiцца: калi да яго прыйшла пакора? Але ён ведаў, што яна прыйшла, i ведаў, што ў ёй няма ганьбы i яна не прычынiла анiякай страты праўдзiвай гордасцi.

- З гэткай плынню заўтра маецца быць неблагi дзень, - сказаў ён.

- Куды ты рушыш лавiць? - спытаўся хлопчык.

- Як найдалей, а вярнуся, калi пераменiцца вецер. Хачу выйсцi давiдна.

- Я пастараюся зрабiць так, каб мой рыбак таксама лавiў далёка, - сказаў хлопчык. - Калi ты зачэпiш на кручок нешта сапраўды буйнае, мы зможам прыйсцi табе на дапамогу.

- Ён не любiць працаваць занадта далёка.

- Не любiць, - згадзiўся хлопчык. - Але я ўбачу гэткае, чаго ён не можа ўбачыць: да прыкладу, птушку, што лётае над вадой, каб падабрацца да рыбiны, i выпраўлю яго ў пагоню за дэльфiнам.

- Ён так кепска бачыць?

- Амаль сляпы.

- Дзiўна, - заўважыў стары чалавек. - Ён нiколi не лавiў чарапах, а якраз гэта псуе вочы.

- Але ж ты не год, не два лавiў чарапах каля Маскiтавага берага*, але зрок у цябе добры.

* Вузкая паласа зямлi на ўсходзе Нiкарагуа.

- Я - дзiўны стары чалавек.

- Але цi дастаткова ў цябе цяпер сiлы, каб справiцца з сапраўды буйнай рыбай?

- Думаю, што так. I, апроч таго, ёсць розныя хiтрыкi.

- Давай занясем прычындалле дадому, - сказаў хлопчык. - Тады я вазьму сетку i пайду па сардзiны.

Яны сабралi ледзь не ўсе снасцi. Стары чалавек нёс мачту на сваiм плячы, а хлопчык нёс драўляную скрынку з туга скручанымi карычневымi шнурамi, бусак i гарпун са стралой. Скрынка з прынадамi заставалася пад кармой лодкi разам з дубiнкай, якую ўжывалi, каб аглушыць рыбу, калi тую падцягвалi сеткай да борта.

Нiхто не краў у старога чалавека, але не шкодзiла забраць ветразь i цяжкiя шнуры дадому, бо ад расы яны маглi адсырэць, i хоць стары чалавек пэўна ведаў, што нiхто з тутэйшых людзей не паквапiцца на яго маёмасць, бусак i гарпун былi б непатрэбнай спакусай у лодцы.

Яны разам узнялiся па дарозе да халупы старога чалавека i ўвайшлi ў яе праз адчыненыя дзверы. Стары чалавек прыставiў мачту разам з абкручаным вакол яе ветразем да сцяны, хлопчык паклаў скрынку да iншае начынне ля яе. Мачта была ў даўжыню амаль гэткая, як адзiн пакой халупы. У халупе, зробленай з моцных прылiсткаў каралеўскай пальмы, што завуцца guапо, мелiся: ложак, стол, адно крэсла i на земляной падлозе месца для гатавання на драўнiнным вугалi. На карычневых сценах з разгладжаных лiстоў трывалага валакнiстага guапо, якiя перакрывалi адзiн аднаго, вiсела каляровая карцiнка з Найсвяцейшым Сэрцам Гасподнiм ды яшчэ адна з Кабрэнскай Мацi Божай.