Вечар (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

Тады ўжо не пачуў Вiктар Зенiч, як сцiхла музыка. Яна абарвалася зразу, раптоўна скончылiся зыкi, перайшлi ў цiшыню i ўжо больш не ўзнiмалiся; мусiць, або надзвычайна здаволiлi яны за сцяной дзяўчыну, або з такой самай сiлай вызвалi нездавальненне. I цi тое, цi другое, але было вялiкае.

III

На вулiцы пачулася вясёлая песня. Яна вывела Вiктара Зенiча з задумёнасцi. Ён цiха падняўся i праз акно глянуў у ясны змрок вулiцы. Нiчога там не было вiдно. Цiха стаялi будынкi, платы i дрэвы, i зусiм ужо губiў сваю ружовасць захад.

Свяцiлiся ўжо вокны чалавечых прытулаў, i самае блiжэйшае акно напроцi, у кватэры шаўца Адрыяна Раманчука, застаўлена было збанкамi, бутэлькамi, завалена капыламi, шчоткамi i яшчэ нечым iншым, што вельмi тонкiмi абрысамi вызначалася на асвечаных шыбах. I здавалася, што гэта шавец Адрыян жыве сягоння ў сваёй кватэры да часу i загэтым накiдаў так усяго на акно. Але як i запамятае Вiктар Зенiч, заўсёды так у яго на гэтым акне. А калi часам даводзiцца быць па справе ў яго кватэры, дык i там усё гэтак. I, мусiць, у душы яго так: усё, што пападае туды з шырынi свету, кладзецца абы-як, як бы да часу, а пасля непрыметна знiкае...

Ляскаталi недзе калёсы на вулiцы, за парканам, ды моцна брахалi сабакi... Раптам вясёлая песня загучала мацней i выйшла на адкрытае месца калона людзей. Iшлi камсамольцы з нязжытай вясёласцю жыццяздольнасцi. А пасля, як за вуглом суседняй вулiцы нячутна стала iхняя песня, абазваўся гул бубённы, i пад гэты гул з важнасцю прамаршыравалi два атрады пiянераў. А ззаду за iмi беглi яшчэ "штацкiя" хлапчукi пад кiраўнiцтвам Юзiка Юзiкава гэтыя яшчэ чакалi больш сталага ўзросту, каб маршыраваць у ногу пад бубённы гул.

Юзiк са сваiм "штацкiм" атрадам правёў сапраўдны атрад да суседняе вулiцы i скамандаваў назад. "Штацкi" атрад нястройна, але весела павярнуўся i пайшоў назад, а Юзiк, не маючы сапраўднага бубна, iшоў паперадзе ды бубнiў у бубен "штацкi" - трымаў леваю рукою аблубiцу* з старога рэшата i з усiх сiл лупiў па ёй меднаю качалкай з мажджыру**, якую цiхом сцягнуў ад мацеры.

* Аблубiцца - абадок.

** Мажджыр - жалезны таўкач.

Насустрач яму папалася рота вайсковых, яны паволi iшлi, i запявала, радасны ад свае песнi, запяваў:

Пайшла Манька, эх, ды ў лес,

А ёй жук пад хустку ўлез...

I здаровыя галасы, гуллiвыя ад жартаўлiвае песнi, якую заўсёды спявалi ў час вясёлага настрою, калi спацыравалi па канцавых вулiцах горада, хваталi прыпеў:

Эх, Манюша, гых, Манюша

Разгулялася

Цэлы дзень бесперастанку

Цалавалася!..

Словы мала разбiралiся ў звычных галасах, але матыў яе i выконванне гаварылi аб сiле, якую неабходна трэба было вылiць у песнi.

"Штацкi" атрад Юзiка рассыпаўся, а пасля, як вайсковыя схавалiся за вуглом, ён зноў яго сабраў, падаў нейкую каманду, i атрад рушыў.

Пасля Манька а яй лес,

А ёй зук панцоху ўлез...

зацягнуў Юзiк, з вялiкай важнасцю аглядаючыся па баках.

I атрад яго грануў прыпеў.

А самы заднi, што без шапкi, якую прамяняў на яблыкi, ведаючы, што на зiму бацька маецца другую купiць, нёс вольную цяпер аблубiцу ды ўсё ўпэўнiваў усякага, хто пападаўся на дарозе:

- От, братка, наярваем!

А той "братка", часамi сiвы дзед, адыходзiў убок ды з любасцю глядзеў на дзяцей.

Хутка i Юзiк згiнуў з сваiм атрадам, i на зялёна-цёмнай плошчы нiкога не засталося, бо месца гэтае падыходзiла да канца горада... Пуста было, i толькi там, дзе плошча пераходзiла паступова ў бульвар, збiралiся вайсковыя музыканты. Iх постацi варушылiся на палiнялым фоне лёгкага змроку, i ясна вiдна была знаёмая Вiктару Зенiчу высокая постаць капельмайстра.

I ўяўлялася зямля i людзi на ёй. I ўсё хацелася пайсцi па зямлi, ахвацiць яе сабою i сказаць кожнаму: вось я бачу, чую, адчуваю цябе. I пачынаю адчуваць у цябе тое, чаго ты i сам можа не адчуваў...

А нашто гэта?

То гэта ты думкi можаш растлумачыць, а пачуццi хiба заўсёды можаш?..