Вязни (на белорусском языке) :: Де Мопассан Ги
Страница: 2 из 6 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕНе пишите стихов обо мне, умных строк не слагайте, 13.05.10 - 05:18 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Дачка не баялася нiчога на свеце, але старая вечна калацiлася ад страху ды ўсё паўтарала тое самае: - Дабром гэта не скончыцца, вось пабачыце, дабром гэта не скончыцца. У той вечар яна, як нiколi, была апанаваная трывогай. - Ты не ведаеш, калi вернецца бацька? - спыталася яна. - Ды напэўна не раней адзiнаццацi. Калi ён вячэрае ў каменданта, дык заўсёды вяртаецца позна. Дачка акурат прыладавала над агнём саган, каб згатаваць вячэру, але раптам замерла, услухоўваючыся ў невыразныя гукi, якiя даляталi да яе праз комiн. - Нехта iдзе лесам, - прашаптала яна. - Чалавек сем-восем, не меней. Мацi напалохалася, спынiла калаўрот i пралепятала: - О Божухна! I бацькi няма дома! Не паспела яна дагаварыць, як нехта моцна загрукаў у дзверы. Жанчыны не адазвалiся. - Атшынiць! - пачуўся гучны гартанны голас. Па хвiлiне маўчання той самы голас паўтарыў: - Атшынiць, алпо мой ламаф цвэры! Бэрцiна паклала ў кiшэню ў спаднiцу пiстолю, што вiсела на вушаку, падышла да дзвярэй, прыклала да iх вуха i спыталася: - Хто там? - Мой ёсць атрат, што быф тут пасафчора, - адказалi знадворку. - Што вам трэба? - зноў запыталася маладзiца. - Мой саплукаф ф лес, i мой атрат. Атшынiць, алпо мой ламаф цвэры. Выбару не было; леснiчыха адкiнула завалу, прачынiла цяжкiя дзверы i ў бялёсым ад снегу прыцемку ўбачыла шасцёх чалавек, шасцёх прускiх салдатаў тых самых, якiя прыходзiлi ўжо да iх. Яна цвёрдым голасам папыталася: - Што гэта вам тут трэба ў такi час? Унтэр-афiцэр паўтарыў: - Мой саплюцiф, сусiм саплюцiф, але мой паснаф том. Мой нiтшога не еф ат ранак, i мой атрат тожа. - Але сёння мы з маткаю адны ў хаце, - заявiла Бэрцiна. Салдат, якi на выгляд быў прыстойным чалавекам, адказаў: - Нiтшога. Мой не сропiць кепска, але фы мус накармiць нас. Мы патай ат голят i стома. Леснiчыха адступiла ўбок. - Заходзьце, - сказала яна. Салдаты ўвайшлi ў хату; усе яны былi абсыпаны снегам; iх каскi, здавалася, былi ўкрыты ўзбiтаю смятанаю i нагадвалi безэ; ва ўсiх быў стомлены, знясiлены выгляд. Маладзiца паказала на драўляныя лавы па абодва бакi вялiкага стала. - Сядайце, - сказала яна, - зараз я згатую есцi. Вы i напраўду нейкiя выматляныя. I яна зноў узяла дзверы на завалу. Потым яна далiла вады ў саган, укiнула туды масла i бульбы, пасля зняла кавалак сала, якое вiсела каля печы, адрэзала палову i паклала ў булён. Шасцёра дзецюкоў галоднымi вачыма цiкавалi за кожным яе рухам. Свае стрэльбы ды каскi яны паскладвалi ў куток i цяпер чакалi вячэры, слухмяныя, нiбы дзецi за школьнымi партамi. Мацi зноў стала прасцi, часта спалохана паглядаючы на салдатаў-захопнiкаў. Чулася толькi нягучнае гудзенне калаўрота, патрэскванне агню ды пошапт вады, якая пачынала ўжо закiпаць. Раптоўна ўсе ажно ўздрыгнулi ад нейкага дзiўнага гуку за дзвярыма, якi нагадваў хрыплае дыханне, гучнае, шумнае дыханне звера. Унтэр-афiцэр маланкава скочыў да зброi. Леснiчыха ўсмiхнулася i жэстам рукi спынiла яго. - Гэта ваўкi, - растлумачыла яна. - Яны - як вы: таксама бадзяюцца па лесе i таксама галодныя. Недаверлiвы немец захацеў на свае вочы ўпэўнiцца, што гэта напраўду ваўкi; ён асцярожна прачынiў дзверы i адразу заўважыў двух вялiкiх шэрых звяроў, якiя iмклiва рынулiся прэч ад леснiчоўкi. - Нiколi п не паферыф, - прамармытаў прусак i зноў усеўся на сваё месца ў чаканнi, пакуль згатуецца варыва. Яны паглыналi яго прагна, як мага шырэй разяўлялi раты, каб ухапiць паболей; у лад разяўленым зяпам ажно выпiналiся круглыя вочы, а ў горле ў iх клекаталi гукi, падобныя на бульканне ў вадасцёку. Жанчыны моўчкi глядзелi на хуткiя рухi шырокiх рыжых барод; здавалася, бульбiны правальваюцца ў гэтых рухомых зараснiках. Салдатам захацелася пiць, i леснiчыха спусцiлася ў склеп, каб нацадзiць сiдру. Яна прабыла там даволi доўга. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|