Ён (на белорусском языке) :: Де Мопассан Ги
Страница: 2 из 4 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕТы всё ещё грустишь о Ней украдкой 24.06.10 - 07:46 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Я хвалююся, адчуваю, як мой страх расце, зачыняюся ў сваiм пакоi, кiдаюся ў ложак, хаваюся пад коўдрай. Скруцiўшыся ў клубочак, я з роспаччу заплюшчваю вочы i ляжу так цэлую вечнасць, думаючы толькi пра тое, што свечка засталася гарэць на начным столiку i што трэба яе патушыць. Але я баюся. Гэта жахлiва, праўда? Раней я нiчога гэткага не адчуваў. Я спакойна вяртаўся дадому. Я хадзiў з кута ў кут па кватэры, i нiчога не засмучала спакою маёй душы. Калi б мне тады сказалi, якая хвароба, якi неверагодны, бязглузды i жахлiвы страх мною авалодае, я б толькi пасмяяўся. Я спакойна расчыняў дзверы ў цемры, я засынаў павольна, не зачынiўшыся на засаўку, i нiколi не ўставаў сярод ночы, каб пераканацца, што ўсе дзверы ў маiм пакоi зачыненыя. Гэта пачалося летась, i пачалося вельмi дзiўна. Быў сыры восеньскi вечар. Калi пасля вячэры мая пакаёўка пайшла, я пачаў думаць чым заняцца. Нейкi час я хадзiў па пакоi. Я адчуваў сябе стомленым, прыгнечаным без прычыны, я не мог працаваць, нават чытаць не было сiлы. Дробны дожджык мачыў шыбы. Мне было сумна, я ўвесь быў у тым асаблiвым суме, ад якога хочацца плакаць, ад якога хочацца загаварыць хоць з кiм, абы толькi скалыхнуць застылы розум. Мне было самотна. Мая кватэра здавалася пустой, як нiколi. Мяне ахiнула бязмежная i гнятлiвая адзiнота. Што рабiць? Я сеў. Але нейкая нервовая нецярплiвасць у нагах прымусiла мяне ўстаць, i я зноў пачаў хадзiць па пакоi. Напэўна ў мяне была гарачка, бо рукi, якiя я трымаў за спiнай, нiбы пяклi адна адну, i я звярнуў на гэта ўвагу. Пасля раптам па спiне прабеглi дрыжыкi холаду. Я падумаў, што ў пакой прасачылася сырасць з вулiцы, i вырашыў запалiць у камiне. Запалiў, першы раз за тую восень. Пасля сеў i стаў глядзець на полымя. Але неўзабаве мне апрыкрала сядзець на адным месцы. Я зноў устаў i адчуў патрэбу кудысьцi пайсцi, развеяцца, з некiм сустрэцца. Я зайшоў да трох сяброў, але нiводнага не застаў дома. Пасля выйшаў на бульвар з надзеяй напаткаць каго-небудзь знаёмага. Паўсюль было тужлiва. Мокрыя ходнiкi блiшчалi. Гнятлiвая цёплая вiльгаць, такая, што часам праймае да касцей, цяжкая вiльгаць неадчувальнага дажджу напаўняла паветра i нiбы стамляла святло лiхтароў. Я цягнуўся далей, паўтараючы сам сабе: "Я ўсё роўна нiкога не спаткаю". Я зазiрнуў па некалькi разоў ва ўсе кавярнi ад Мадлен да прадмесця Пуасаньер. За столiкамi сядзелi сумныя людзi, здавалася нават, што iм не стае сiлы даесцi свае стравы. Доўга я гэтак блукаў, пакуль недзе апоўначы не прывалокся дадому. Я быў зусiм спакойны, але вельмi стомлены. Кансьержка, якая звычайна кладзецца а адзiнаццатай, адчынiла мне адразу, насуперак сваёй звычцы, i я падумаў: "Напэўна, хтосьцi толькi што зайшоў". Калi я выходжу з дому, дык заўсёды замыкаю дзверы на два абароты ключа. Але гэтым разам я проста пацягнуў за ручку - i дзверы адчынiлiся. Гэта мяне ўразiла. Я падумаў: можа, мне ўвечары прынеслi лiсты. Я ўвайшоў. Агонь яшчэ гарэў i нават трошкi асвятляў кватэру. Я ўзяў свечку i пайшоў запалiць яе ад агню, але раптам паглядзеў проста перад сабой i заўважыў, што нехта сядзiць у маiм фатэлi спiнай да мяне i грэе ногi каля агню. Я не спалохаўся, о, не, анi кропелькi. У галаву мне прыйшла зусiм верагодная здагадка: да мяне прыйшоў нехта з сяброў. Кансьержка, якую я папярэдзiў, калi выходзiў з дому, сказала яму, што я хутка вярнуся, i дала ключы. Я iмгненна згадаў усе дэталi майго прыходу: калi я пацягнуў за ручку, дзверы адчынiлiся. Мой сябар - я бачыў толькi яго валасы - заснуў каля агню, чакаючы мяне, i я падышоў, каб яго пабудзiць. Я выразна яго бачыў: правая рука вiсела, адна нага была закiнутая на другую, галава трохi схiлiлася ўлева - было добра вiдаць, што ён спiць. Я падумаў: "Хто ж гэта?" У пакоi ўсё ж было даволi цёмна. Я выцягнуў руку, каб дакрануцца да яго пляча!.. Рука натрапiла на драўляную спiнку фатэля. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|