Мсцивец (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

Той спытаўся:

- Ён, мусiць, быў вельмi няспрытны i... як бы сказаць... нязграбны?

Яна пакруцiла галавой, што азначала: "Не... зусiм нязграбны".

Муж спытаўся:

- Ён, мусiць, назаляў вельмi ўночы, праўда?

Гэтым разам яна не вельмi таiлася i шчыра адказала:

- Яшчэ як!

За такiя словы ён зноў яе пацалаваў i шапнуў:

- Якi ж ён быў кiжлай! Ты не была з iм шчаслiвая?

Яна адказала:

- Не. З iм было не надта прыемна.

Лёе абрадаваўся, правёўшы ў думках параўнанне - на сваю карысць - памiж колiшнiм i цяперашнiм жончыным становiшчам.

Некалькi хвiлiн ён маўчаў, пасля зноў развесялiўся i спытаўся:

- Скажы мне?

- Што?

- Будзь шчырая, зусiм шчырая са мною!

- Добра, дарагi.

- Так, папраўдзе, скажы мне, ты нiколi не адчувала спакусы здра... здра... здрадзiць гэтаму дурню Суры?

Панi Лёе цнатлiва войкнула i мацней прытулiлася да мужавых грудзей. Але той заўважыў, што яна смяецца.

Ён настойваў:

- Ну, прызнайся. Гэтай скацiне так бы пасавалi прыгожыя рогi! Гэта было б так пацешна, так пацешна! Дабрадзею Суры! Ну, ну, шаноўная, мне, мне, асаблiва мне ты можаш у гэтым прызнацца.

Ён нацiскаў на гэтае "мне", бо лiчыў, што калi б ёй калiсьцi зажадалася здрадзiць Суры, яна б зрабiла гэта з iм, з Лёе, i ён дрыжаў ад асалоды ў прадчуваннi такога прызнання, упэўнены, што, калi б цнота гэтае жанчыны не была настолькi непарушная, ён бы ўжо раней авалодаў ёй.

Але яна не адказвала, а ўсё хiхiкала, быццам згадаўшы штосьцi вельмi пацешнае.

А i самога Лёе пачало трэсцi ад думкi, што ён мог бы зрабiць Суры рагатым! Якi жарт! Вось дык штука! Папраўдзе, якая добрая штука!

Ён лапатаў памiж прыступамi смеху:

- Небарака Суры, небарака Суры, ах, яго галава акурат прыдатная для такой аздобы, прыдатная, прыдатная!

А панi Лёе, насмяяўшыся да слёз i траха не закрычаўшы, курчылася пад коўдрай.

Лёе паўтараў:

- Хутчэй прызнавайся, прызнавайся. Скажы праўду. Ты ж разумееш, што мне, мне гэта не можа быць непрыемна.

Яна ледзь дыхаючы прамармытала: "Ага".

Муж настойваў:

- Што, што, ага. Прашу цябе, кажы.

Яна трохi сцiшыла смех, пацягнулася вуснамi да вуха Лёе, якi падрыхтаваўся да прыемнага прызнання, i шапнула:

- Праўда... я здрадзiла яму.

Ён адчуў, як ледзяныя дрыжыкi пранялi яго да касцей, i збянтэжана заенчыў:

- Ты... ты... яму... здрадзiла... да канца?

Яна яшчэ думала, што мужу было вельмi прыемна, i адказала:

- Ага... да канца... дарэшты.

Ён мусiў сесцi ў ложку, так ён здзiвiўся, так яму раптам заняло дых, так яго скаланула, нiбы толькi-толькi даведаўся, што рагаты ён сам.

Спачатку ён нiчога не сказаў, пасля, праз некалькi хвiлiн, адно выцiснуў: "Ах!"

Яна перастала смяяцца, занадта позна зразумеўшы памылку.

Лёе ўрэшце спытаўся:

- З кiм?

I яна адказала:

- З хлопцам.

Ён раптам павярнуўся да яе i суха сказаў:

- Я разумею, што не з кухаркай. Я пытаюся, з якiм хлопцам, ты чуеш?

Яна маўчала. Ён схапiў коўдру, у якой яна была схавала галаву, i адкiнуў на сярэдзiну ложка, паўтарыўшы:

- Я хачу ведаць, з якiм хлопцам.

Тады яна тужлiва вымавiла:

- Я хацела пасмяяцца.

Але яго трэсла ад гневу:

- Што? Як? Хацела пасмяяцца? Дык, значыць, ты насмiхалася з мяне? Але з мяне кпiны не строяць, чуеш? Як завуць хлопца?

Яна нерухома ляжала на спiне i маўчала.

Ён узяў яе за руку i моцна сцiснуў:

- Ты мяне чуеш цi не? Я патрабую, каб ты адказвала, калi я з табой размаўляю.

Тады яна нервова вымавiла:

- Мне здаецца, што ты звар'яцеў, не чапай мяне!

Ён калацiўся ад лютасцi i з роспачы не ведаў, што казаць. Ён штомоцы затрос яе i паўтарыў:

- Ты чуеш? Ты чуеш мяне?

Яна нечакана рванулася, каб вызвалiцца, i кончыкамi пальцаў зачапiла мужаў нос. Той палiчыў, што яму стукнулi, раз'юшыўся i ўмiг абрынуўся на жонку.