Справа Виктара Лукашэвича (на белорусском языке)   ::   Черный Кузьма

- От, яшчэ будзеш аскiрзацца!

- А што ж!

Нейкi час маўчалi, а пасля зноў той першы, дзяцiны, абазваўся голас:

- А ты што цяпер рабiць будзеш?

- Кончу ўпраўляцца i ў хату прыйду... Iдзi, дык я зачыню сенцы.

Адчынiлiся хатнiя дзверы з сянец, i ў кухню ўвайшоў той, хто гаварыў кагадзе ў сенцах дзiцячым голасам. Ён быў у шарачковай кароткай, вельмi гаматной капоце - мусiць, яна была на кудзелях, - у ботах, у шапцы з вушамi - з шэрага труса. Ён адразу скiнуў з сябе капоту, шпурнуў на лаву; паважна, як стары, хукаючы на рукi, падышоў да стала. Дастаў з акна пачак тытуню, скруцiў папяросу i закурыў. Узяў з качэргаў нейкi ражон, прычынiў iм дзверцы ў комiне i пускаў туды дым, задзiраючы галаву. Ён быў белагаловы, сiнявокi, гадоў яму было дванаццаць, а можа i трынаццаць. Гэтак ён стаяў i курыў, радасна адчуваючы хатняе цяпло.

У хаце, там, дзе ляжала хворая, зашаравалася аб зямлю дрэва - мусiць, ножка ў зэдлiку. Дык курэц у кухнi, душачыся дымам, апошнi раз шпарка зацягнуўся i схаваў недакурак у кулак. Хацеў зачынiць у комiне дзверцы, але не было ўжо калi - з хаты падходзiлi да кухонных дзвярэй, ён ледзьве ўспеў стаць каля стала, як у дзвярах з'явiлася сястра.

- Цi не курыш ты?

- Не.

- А чаму ж дым па хаце ходзiць?

- Дык я яго ў комiн пускаў. Яго адразу выцягае на двор. Гэта адно трохi на кухню пайшло... Як бачыш выцягне.

- Нашто ты курыш?

- Так.

- Рана табе яшчэ курыць,

Сказала гэта i як бы штосьцi ўспомнiла, пра нешта падумала - сцiхла раптам, шырока адчынiла кухонныя дзверы, каб вiдаць было хворую, i ўвайшла ў кухню. Брат сеў на лаву, пасядзеў i, падумаўшы, што ўсё роўна ўжо, стаў пад комiнам i спакойна дакурыў.

- Вучышся?

- Вучуся.

- I Вiця?

- Або ты не ведаеш!

- Калi ж вы ўпраўляецеся дома?

- Досвiткам устаём.

- А як вясною будзе?

- Мусiць, Вiця пакiне.

- А ты?

- Буду давучацца.

- А што ты так робiш?

- Нiчога.

- А дзе твае кнiгi?

- У сенцах на лаве.

- Чаму ты iх вынес?

- Так сабе... Замiнаюць адно.

- Ты, мусiць, нiколi не чытаеш iх?

- Чаму не, чытаю... Папытайся сабе ў Маргарыты... Куды яна пайшла?

- Па палатно.

- Гэта Вiцю на капоту?

- Ён у летнiм фрэнчы ходзiць?

- Ходзiць.

- Як жа ён не захалодзiцца?

- Не ведаю.

I падумала цяпер: "Нашто я пра гэты фрэнч папытала, усё трэба ведаць, але не пра ўсё гаварыць". Увайшла назад у хату, глядзела яшчэ праз дзверы на яго i зноў думала пра тое, успомнiўшы, што кагадзе сцiхла гаварыць яму, каб ён не курыў.

"Нейк жа боты яму справiлi... У халодным зрэб'i зiмуе, але хоць абуўся добра... Можа яму, што ён курыць, асалода якая ад гэтага; можа ён iншае i не ведае нiколi. Мусiць жа, ён нiколi не даспiць, не даесць; устае досвiткам малацiць, а намалацiўшыся, вучыцца бяжыць, а прыбегшы з гэтага вучэння, сечку рэзаць iдзе. Дзiва што ён гэтакi спрацованы".

Дык не магла яна, каб зноў не запытацца:

- Калi табе гэтыя боты шылi?

- Яшчэ ўвосень.

- Мусiць, збожжа якое прадавалi на боты?

- Не, гэта я запасвiў.

Яна ўспомнiла лiст ад сястры: "...Якубу вучыцца трэба iсцi i каровы дапасваць, дык мы i самi не ведаем, што рабiць. Ён вельмi занудзiўся, таварышы яго ўсе вучыцца пайшлi..."

- Дапасваў ты?

- Але.

- А як жа ты вучыцца пайшоў?

- Спазнiўся траха не на два месяцы.

- Як жа цябе прынялi?

- Мама ўпрасiла нейк... Не хацелi прымаць.

Маўчалi доўга. Яна села каля хворай. Каб не стукаць, ён на пальчыках увайшоў у хату следам за ёю i зашаптаў:

- А ты доўга будзеш тут?

- На тыдзень мяне пусцiлi.

- Дык ты праз тыдзень паедзеш?

- Не ведаю, як з мамаю будзе. Але ж i ехаць трэба. Вядома, служу ў чужых людзей.

- Усё роўна ж ты нiчога не паможаш, а там можа нядобра табе будзе, што не будзе цябе доўга.

Як стары, ён адставiў нагу ўбок, набраў з голай кiшэнi ў тры пальцы дробнага тытуню i зноў сыпаў у паперку.

- Я тут курыць не буду, я пайду на двор... Дзе гэта там Вiця забавiўся?

У хаце было прытульна, чыста, прыбрана, але цiшыня i спакой былi страшнейшымi за ўсялякiя варожыя навальнiцы. Сястра глядзела на яго вострым зiркам.