Вершник на скрыни (на белорусском языке) :: Кафка Франц
Страница: 1 из 2 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕИ вот опять в квартире тишина, 13.05.10 - 05:18 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
---------------------------------------------
Кафка Франц Вершнiк на скрынi (на белорусском языке) Франц Кафка Вершнiк на скрынi Пераклад: Лявон Баршчэўскi Увесь вугаль спалены, скрыня парожняя, шуфель непатрэбны, халоднае дыханне печы, пакой, выдзьмуты холадам, за акном застылыя ў шэранi дрэвы, неба срэбны шчыт, абарона ад таго, хто прагне дапамогi. Мне трэба трохi вугалю: не замярзаць жа насмерць; за маёй спiнай бязлiтасная печ, перад вачыма - гэткае самае неба; якраз таму я мушу iмчаць наўскапыта памiж iмi i, спынiўшыся пасярэдзiне, прасiць дапамогi ў гандляра-вугальшчыка. Да маiх звыклых просьбаў ён, аднак, ужо зусiм абыякавы - я павiнен яму давесцi, пераканаць яго, што ў мяне ўжо больш няма анi драбiнкi вугалю i што адно з гэтае прычыны ён - гэта маё сонца на небе. Я мушу прыйсцi, як жабрак, якi, хрыпла стогнучы з голаду, канае пад парогам багатай сядзiбы i якому гаспадарова кухарка ўсё-такi наважваецца адлiць трохi з рэшткаў вячэрняе кавы, - гэтаксама i вугальны гандляр, раззлаваны, але, памятаючы пра "не забi", ён павiнен укiнуць мне ў скрыню шуфель-другi. Вырашыць усё можа тое, як я з'яўлюся, - таму я еду верхам на скрынi. Асядлаўшы скрыню, рукою ўверсе трымаючыся за ручку - самую простую лейчыну, я з цяжкасцю ссоўваюся па сходах унiз, але на вулiцы скрыня мая паднiмаецца ўгару; цудоўна, цудоўна! Вярблюды пад павадыровым кiем не змаглi б прыгажэй устаць з зямлi. Па прамерзлым завулку iмчу роўнаю рыссю, раз-пораз узлятаючы да другога паверха i нi разу не знiжаючыся да дзвярэй. I найвышэй я ўзлятаю перад скляпеннем гандляровай пiўнiцы, дзе ён вунь якраз прысеў каля невялiчкага стала i нешта сабе пiша; а каб уседзець у гэтай гарачынi, нават адчынiў дзверы. - Гэй, гандляр! - крычу я выстылым на марозе голасам, хапатлiва дыхаючы, а праз гэта - увесь у воблаках пары. - Калi ласка, гандляр, дай мне трошкi вугалю. Мая скрыня ўжо такая пустая, што я магу на ёй ездзiць верхам. Будзь такi ласкавы. Як толькi змагу, я заплачу табе за ўсё. Гандляр настаўляе руку каля вуха. - Што я чую? Цi не памыляюся? - пытаецца ён праз плячо ў сваёй жонкi, якая, седзячы на прымурку, нешта робiць на прутках. - Цi не памыляюся? Клiент. - Я нешта нiчога не чую, - адказвае кабета, спакойна дыхаючы над пруткамi, добра нагрэтая ў спiну. - Вядома ж, - крычу я. - Гэта я, той самы ваш даўнi i верны клiент; толькi вось сёння няма нi шэлега ў кiшэнi. - Жонка, - гаворыць гандляр, - нехта там ёсць. Я не магу тут намылiцца. То, мусiць, даўнi, вельмi даўнi клiент - той, што ўмее так пранiклiва прамаўляць да сэрца... - Што ў цябе? - кажа кабета, кiдаючы на хвiлю работу i прыцiскаючы вязанне да грудзей. - Нiкога там няма, на вулiцы пуста, усiх нашых клiентаў мы забяспечылi; нам можна на некалькi дзён зачынiць краму i крыху перадыхнуць. - Але ж я сяджу тут, на скрынi, - крычу я да iх, i нячулыя слёзы халоднай зiмы засцiлаюць мне вочы. - Прашу вас, паглядзiце ўгору, i вы адразу мяне ўбачыце. Мне трэба ўсяго адзiн шуфель, а калi насыплеце два, дык шчасцю майму не будзе мяжы. Вы ж усiм астатнiм насыпалi... Ах, я ўжо чуў, як ён, вугаль, грукоча ў маёй скрынi! - Iду, iду, - кажа гандляр i хоча на сваiх кароткiх нагах узлезцi па сходах, ды жонка ўжо стаiць побач i трымае яго за руку, кажучы: - Стой, куды? А будзеш упарцiцца, дык я сама паднiмуся. Успомнi, як сёння ноччу кашляў. А з-за гешэфту, хай сабе i ўяўнага, ты забываешся на жонку i дзiця i нiшчыш свае лёгкiя. Я сама пайду. - Тады назавi яму ўсе гатункi, што ёсць у нашых сховах; а колькi якi каштуе, я табе скажу пасля. - Добра, - адказвае жанчына i паднiмаецца ў завулак. Зразумела, тут яна адразу бачыць мяне. - Панi гаспадыня, - кажу я. - Вiтаю ад душы. Адзiн шуфель вугалю - проста сюды, у скрыню; я завязу дадому сам; адзiн шуфель - няхай самага дрэннага... Вядома, я за ўсё заплачу, толькi не цяпер, не цяпер. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|