Лота (на белорусском языке) :: Линдгрен Астрид
Страница: 8 из 21 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕЯ хочу рисовать звезды, 13.05.10 - 05:18 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Мама i жанчына, якая дапамагла нам адчынiць дзверы, размаўлялi з кандуктарам. Мама плакала:
- Але вы павiнны спынiць цягнiк. Мае дзецi выйшлi! - Мама, мы вярнулiся! - крыкнуў Джонас, калi мы падбеглi да яе. Потым мама пачала плакаць зноў, а жанчына, якая дапамагла нам адчынiць дзверы, накрычала на нас. Я, вiдаць, нiколi не зразумею чаму. Яна ж была адзiная, хто дапамог нам сысцi з цягнiка. - А зараз iдзiце ў купэ, сядзiце там i не варушыцеся, - загадала мама. Але ў купэ не было Лоты. - Дзе Лота? - спыталася я. Мама амаль што зноў пачала плакаць. У рэшце рэшт мы знайшлi Лоту ў купэ, якое было вельмi далёка ад нашага. Яна была вельмi занята тым, што расказвала нейкую гiсторыю вялiкай колькасцi людзей. У той момант, калi мы падышлi, яна гаварыла: - У нашым купэ едзе чалавек, у якога на падбародку ёсць бародаўка, але ён пра гэта не ведае. Мама схапiла Лоту i штурхнула яе назад у наша купэ. А пасля ўсяго нам давялося сядзець i не варушыцца, таму што мама была вельмi i вельмi сярдзiтая на нас. Яна сказала, што было б лягчэй пасвiць статак дзiкiх быкоў, чым глядзець за намi. Слова "бык" нагадала мне, што я ўбачу маленькiх бычкоў у бабулi з дзядулем, i мне стала радасна. Калi мы прыехалi на нашу станцыю, мы ўзялi таксi, каб дабрацца да бабулi з дзядулем. Яны ўжо стаялi на ганку i махалi нам рукамi. Iхнi сабака Лукас брахаў i скакаў. Усё наваколле пахла летам. - Калi ласка, мая даражэнькая! - сказала бабуля. - Некалькi даражэнькiх, - прамармытала мама. - Заўтра мы зможам пакатацца на Блэкi, - сказаў дзядуля. - Пойдзем у клець, i я пакажу вам кацянят Муролы, - гаварыла бабуля. - А цi засталося колькi-небудзь цукерак у тваiм буфеце? - спытала Лота. - Пойдзем паглядзiм, - адказала бабуля. - Штосьцi там павiнна быць... I ў гэты момант мы адчулi, што прыехалi да бабулi з дзядулем. ЛОТА АМАЛЬ ШТО ЛАЕЦЦА У садзе бабулi з дзядулем сярод галiнак вялiкага дрэва ёсць невялiчкi домiк. У гэтым домiку ёсць стол, лаўкi. Ён агароджаны маленькiм плотам. Узабрацца туды можна па лесвiцы. Бабуля называе яго зялёны павiльён. Мне падабаецца есцi ў гэтым павiльёне больш за ўсё. Калi мы прачнулiся ранiцай, першае, што Джонас сказаў, было: - Бабуля, дазволь нам есцi ў зялёным павiльёне! - А як ты думаеш, цi спадабаецца Клары насiць усю гэтую ежу ўверх па хiсткай лесвiцы тры разы ў дзень? Клара - гэта служанка бабулi. Яна вельмi добрая, але ёй не падабаецца есцi на дрэвах. - Вядома не спадабаецца, - адказала Клара. - Бабулечка, ну дазволь нам, мы самi зможам занесцi ежу ў павiльён. - А калi ты не дазволiш, мы вельмi раззлуемся, - сказала Лота. Бабуля, вядома, не хацела, каб Лота злавалася, i таму яна зрабiла вялiкую колькасць аладак, паскладала iх у кошык разам з цукрам i маленькiм гаршчэчкам з джэмам. Яна таксама паскладвала талеркi i вiдэльцы, тры кубачкi i бутэльку малака. Потым мы паднялiся ў зялёны павiльён. Джонас забраўся першы, я - за iм, а за мной - Лота. - Во будзе смешна, калi ты ўпусцiш кошык, Джонас, - сказала Лота. Але Джонас нiчога не ўпусцiў. Мы распакавалi ўсё i селi за стол. Есцi аладкi з цукрам было вельмi смачна. Iх было так многа, што нават Лота не змагла з'есцi ўсе. I вы ведаеце, што яна з iмi ўсiмi зрабiла? Яна павесiла iх на дрэва. - Няхай яны будуць лiсцiкамi, - сказала яна. Аладкi гайдалiся ад ветру i сапраўды выглядалi як лiсточкi. - Калi мама ўбачыць гэта, дык ты атрымаеш, - сказала я. Але Лота не звярнула ўвагi на мае словы. Яна сядзела i назiрала за сваiмi аладкамi. Яна нават заспявала песню, якую тата часам напявае. Яна пачынаецца так: "Вецер калыша лiсце, тра-ля..." Неўзабаве Лота прагаладалася зноў i пачала адкусваць ад падвешаных аладак. - Я быццам тое ягня, якое з'ядае лiсце, - сказала яна. Побач праляцела птушка, i Лота сказала ёй: - Паклюй мае аладкi, я табе дазваляю, але толькi не Джонасу i Марыi. Але птушка не хацела дзяўбцi гэтыя аладкi. Мы ж тым часам захацелi есцi зноў. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|