Мечаны (на белорусском языке)   ::   Лондон Джек

У яго не было нiводнага шанцу з мiльёна выбрацца з гэтага ледзянога пекла. Ды што там з мiльёна - у яго не заставалася нiякага шанцу. Як толькi лёд сышоў, мы пагрузiлiся ў лодку i паплылi па цячэннi да Юкона, а потым - унiз па Юконе да Доўсана. Па дарозе мы спынiлiся на тыдзень у вёсцы, якая тулiлася ў вусцi залiва Чэндэрсон. Першае, што мы ўбачылi, як толькi прычалiлi да берага ў Доўсане, быў Мечаны. Ён сядзеў навастрыўшы вушы i чакаў, калi мы прычалiм. Разявiўшы пашчу, нiбы ўсмiхаючыся, ён вiляў хвастом, выказваючы сардэчнае запрашэнне спынiцца ў Доўсане. Як яму пашанцавала выбрацца тады з таго ледзянога пекла? Як ён даведаўся, што мы кiруемся ў Доўсан? Як ён змог з дакладнасцю да хвiлiны вызначыць час нашага прыбыцця, каб потым сустрэць нас на беразе?

Чым больш я думаю пра Мечанага, тым больш пераконваюся, што на свеце ёсць такiя рэчы, якiм навука не пад сiлу. Нi адна навука не зможа растлумачыць Мечанага. Ён - асаблiвая фiзiчная з'ява цi нават мiстычная, i, як я разумею з вялiкай часткай тэасофii.

Кландайк - добры край. Я да гэтага часу мог бы жыць тамака i зрабiўся б мiльянерам, калi б не Мечаны. Ён iрваў мне нервы. Я цярпеў яго два гады. Нарэшце маё цярпенне лопнула. Улетку 1899 года я выйшаў з гэтай гульнi. Я нiчога не сказаў Стыву. Я проста ўцёк. Але спачатку я ўладзiў усё як найлепей. Я напiсаў Стыву запiску. I прыклаў да яе торбачку з пацучынай атрутай, растлумачыўшы, што з ёю рабiць. Мечаны давёў мяне да таго, што я стаў як шкiлет. Нервы мае зусiм здалi, i я кожны раз усхоплiваўся i азiраўся, хоць навокал не было нi душы. Але як толькi я адчапiўся ад Мечанага, адразу акрыяў. Я пацяжэў на дваццаць фунтаў, перад тым як дабраўся да Сан-Францыска, а да таго часу, як я пераправiўся на пароме ў Окленд, я ўжо зусiм увайшоў у колiшнюю форму, так што нават жонка марна разглядвала мяне з усiх бакоў, стараючыся знайсцi ўва мне перамены.

Толькi аднойчы я атрымаў пiсьмо ад Стыва, у якiм заўважалася раздражненне: здаецца, Стыў занадта блiзка прыняў да сэрца, што я пакiнуў яго аднаго з Мечаным. Ён пiсаў таксама, што выкарыстаў пацучыную атруту паводле iнструкцыi, аднак з гэтага нiякага толку не выйшла.

Мiнуў год. Я зноў вярнуўся ў сваю кантору i меў поспех, нават распаўнеў. I раптам знайшоўся Стыў. Ён не зайшоў да мяне пабачыцца. Я прачытаў яго прозвiшча ў спiсах пасажыраў, якiя прыбылi на параходзе, i вельмi дзiвiўся, што Стыў не паказваецца. Але дзiвiцца мне давялося нядоўга. Аднойчы ранiцай я прачнуўся i ўбачыў Мечанага, прывязанага да слупа ў варотцах. Ён iрваўся на вяроўцы i не пускаў у дом малочнiка. Пазней я даведаўся, што той ранiцай Стыў паехаў на Поўнач у Сiэтл. З таго часу я болей не цяжэў. Мая жонка прымусiла мяне купiць сабаку ашыйнiк з жэтонам. Не прайшло i гадзiны, як Мечаны выказаў ёй сваю ўдзячнасць, прыдушыўшы яе любiмага персiдскага ката. Нiшто не можа мне памагчы збавiцца ад Мечанага. Ён астанецца са мною да самай маёй смерцi, бо сам ён не здохне нiколi. З паяўленнем у хаце Мечанага апетыт у мяне зусiм прапаў, i жонка кажа, што я вяну проста на вачах. Мiнулай ноччу Мечаны залез у куратнiк да майго суседа мiстэра Харвея i задушыў дзевятнаццаць яго пародзiстых курэй. Я вымушаны буду за iх заплацiць. Другiя нашыя суседзi пасварылiся з маёй жонкай i з'ехалi: прычынай сваркi зноў быў Мечаны.

Вось чаму я расчараваўся ў Стыве Макэе. Нiколi б не падумаў, што ён акажацца такiм паганцам.