Дамавикамерон (на белорусском языке)   ::   Глебус Адам

- Жанчыны пашалелi, - сказаў супрацоўнiк.

- Пашалелi. Ты пра што? - калега ўзняў галаву.

- Падыходзяць i прапануюць сябе.

- За грошы цi так, з-за кахання?

- Так, без кахання i грошай.

- Ты адмовiўся?

- Не. Але ведаеш, у гэтым нешта не тое.

- Жанчына просiць, трэба iсцi, - калега схiлiўся над сталом.

Супрацоўнiк затэлефанаваў да сакратаркi з метро.

- Гэта я, - сказаў ён, - праз паўгадзiны буду.

- Чакаю, - сказала яна.

Калi ён здымаў куртку, яна пацалавала яго i прашаптала:

- Не палохайся, тут у мяне госцi, але яны хутка сыдуць.

Госцi сядзелi на канапе i глядзелi тэлевiзар. Iх было двое. Ён - худы, з акулярамi "ровар" на гарбаносым твары. Яна - зграбная славянка з папяловай фрызурай i ласкавай паставаю.

Транслявалi футбол.

- Хутка скончыцца, i мы пойдзем, - госць глядзеў на экран.

- Мы з табой былi ў кiно, глядзелi "Кiнг-Конг", - сказала госця да гаспадынi.

- Пра што фiльм? - спыталася тая.

- Пра каханне малпы i жанчыны.

У тэлевiзары зафуркаў свiсток арбiтра, i матч скончыўся. Госць падышоў да акна i сказаў:

- Дождж пачаўся. Можа, перачакаем?

- Трэба iсцi. Калi б мы выйшлi пасля сеанса, мы б не чакалi, а iшлi б, нават беглi б.

Супрацоўнiк падумаў, што ён з большым задавальненнем пераспаў бы з госцяй, чым з гаспадыняю, але гэта цалкам нерэальна.

Госцi зашпiлiлiся i сышлi ў вечаровы дождж.

Сакратарка села на каленi супрацоўнiку. Ён досыць пяшчотна пагладзiў яе па спiне. Пацалункi былi даволi прыстойныя.

- Так светла яшчэ... Не ведаю, што рабiць? - сказала сакратарка.

- А мне ўсё адно, светла цi цёмна.

- Тады я зараз прыйду.

Яна вярнулася ў кароткай кашулi, што ледзь-ледзь прыкрывала клубы.

- Я люблю на падлозе, - жанчына дастала з шафы крухмальную прасцiну i раскiнула яе на кiлiме.

Супрацоўнiк раптам падумаў, што ў яго можа нiчога не атрымацца, i спытаўся:

- Ты любiш спаць на падлозе, каб нельга было сказаць, што мы ўсе спiм у адным ложку?

- Распранайся. Цi давай я цябе распрану. Мне будзе прыемна.

Яна распранула яго асцярожна i нетаропка. Ён падумаў, што яна распранае яго, як нябожчыка. Яна скiнула праз галаву кароткую кашулю i легла на спiну. Ён думаў, што хадзiць у публiчны дом значна горш, чым рабiць тое, што ён робiць цяпер. Акт атрымаўся рацыянальны, з наборам стандартных паставаў, разрэкламаваных айчынным тэле-кiнематографам.

На працы супрацоўнiк i сакратарка рабiлi выгляд, што нiчога не здарылася, i мелi рацыю, бо рацыянальны акт - гэта гiгiена, i толькi.

XI. ДАМАВIК-4

Мужчына прывёў дадому каханку. Яны пiлi вiно i займалiся эратычнымi гульнямi да знямогi.

Раптам дзверы ў кватэру адчынiлiся.

Мужчына ўскочыў з ложка i памкнуўся да дзвярэй, але на паўдарозе спынiўся i закрычаў:

- Хто тут? Што трэба?

У пад'ездзе адгукнулася рэха. Мужчына выглянуў з кватэры. На пляцоўцы нiкога не было.

- Напэўна, забыўся замок зачынiць. Вось скразняк i расхiнуў дзверы.

- Якi скразняк, калi ўсе вокны зачыненыя? - засумнявалася каханка.

- Тады я не разумею, што адбылося, - сказаў ён, калi надзяваў нагавiцы.

- А можа, нам падалося, што дзверы адчынiлiся, а на самай справе яны i не адчынялiся зусiм? - разважала яна, калi стаяла на адной назе i нацягвала калготкi.

Мужчына запалiў цыгарэту.

- А можа, гэта быў Дамавiк? - спытала каханка.

- Сапраўды, Да-ма-вiк, - мужчына выпусцiў струмень дыму ў столь.

- А чаму ён не зайшоў? - усмiхнулася каханка.

- Ты яму не спадабалася.

Каханка пакрыўдзiлася, сабралася i сышла.

Мужчына зачынiў замок ды засаўку.

XII. ЧАРАЎНIК

На местачковай вулiцы хлопцы здзекавалiся з неразумнага Антака.

- Антак, Антак, бяжы за намi! - крычалi яны i рабiлi выгляд, што бягуць.

Той спрабаваў бегчы, але скалечаныя хваробаю ногi чаплялiся за зямлю, i ён падаў у пыл. Хлопцы рагаталi, падымалi нябогу i крычалi:

- Антак, Антак, бяжы! Давай вучыся. Глядзi, як мы робiм.

Неразумны спачатку iшоў.