Дзики сабака дзинга, альбо аповесць пра першае каханне (на белорусском языке)   ::   Фраерман Рувим

А лес iшоў усё далей i далей, ведучы яе па сваiх сцяжынках да мыса, дзе былi рассеяны вялiзныя камянi.

Коля выбраў сабе месца сярод iх. Ён сядзеў i чакаў, гледзячы ў бок лесу. А пад патухлымi зорамi ўжо бялеў пясок i, быццам пад дажджом, блiшчала каменне.

Таня з'явiлася перад iм раптоўна. Ён не пазнаў яе ў белым халаце i кiнуўся прэч ад яе. Таня клiкнула яго. Ён азваўся. Але бянтэжлiвасць яго прайшла не адразу.

Час цягнуўся павольна. Яны моўчкi iшлi назад да ўзлеску, дзе, быццам верацёны, ахутаныя пражай, стаялi ў дыме востраканечныя елкi.

Яны выбралi лiстоўнiцу з шырокiмi галiнамi i спынiлiся пад ёй.

- Навошта ты надзела гэты халат? - запытаў Коля.

Таня адказала:

- У мяне цяпер няма той прыгожай сукенкi, якая так падабалася табе.

- Нашто ты гаворыш пра сваю прыгожую сукенку, я яе зусiм не памятаю. Я думаю толькi пра цябе.

- Заўсёды? - спытала Таня.

- Заўсёды. Нават тады, калi я цябе не бачу. Вось што для мяне дзiўна.

- Так, гэта дзiўна, - сказала яна.

Потым яны прыселi ля падножжа лiстоўнiцы i прыслухоўвалiся да трэску галiн над галавой. Гэта прачыналiся птушкi ў сваiх сховiшчах. Над вяршалiнай суседняй елкi замахала крыламi арэхаўка i паляцела, пакiнуўшы за сабой у цёмным паветры цьмяны след.

- Гэта вельмi дзiўна, - паўтарыла Таня, сочачы за яе палётам. - Вось яна правяла мiж галiн, тут, на елцы, доўгую ноч. А цяпер на зары паляцела... Але гэта добра. Значыць, ты будзеш думаць пра мяне заўсёды i тады, калi мяне тут не будзе? Хутка я паеду.

Коля цiхенька ўскрыкнуў. Ён не пасаромеўся крыкнуць, пачуўшы гэтыя словы, якiя за адну секунду перавярнулi яго душу.

Таня ж, наколькi хапала сiлы, старалася стрымаць свой голас.

- Хiба ты хочаш паехаць адсюль? - спытаў ён.

- Так, я вырашыла. Няхай бацька застаецца з табой i цёткай Надзяй - яна ж таксама добрая, ён яе любiць. Але я нiколi не пакiну маму. Нам трэба паехаць адсюль.

- Але чаму, скажы мне? Цi ты ненавiдзiш мяне, як раней?

- Нiколi не кажы мне пра гэта, - глуха сказала Таня. - Што было са мной спачатку, я не ведаю. Але я так баялася, калi вы прыехалi да нас. Гэта ж быў мой бацька, а не твой. I, вiдаць, таму я была несправядлiвая да цябе. Я ненавiдзела i баялася. Але цяпер я хачу, каб ты быў шчаслiвы, Коля...

- Не, не! - у хваляваннi закрычаў ён, перабiваючы яе. - Я хачу, каб i ты была шчаслiвая, i твая мацi, i бацька, i цётка Надзя. Я хачу, каб былi шчаслiвымi ўсе. Хiба нельга так зрабiць?

- Можа быць, можна, - у роздуме адказала Таня, - не ведаю.

I яна змоўкла, думаючы пра сваё ўласнае шчасце, i пра шчасце бацькi, i пра мацi.

Яна сядзела цiха, прыцiснуўшыся спiной да цёмнага ствала шырокай лiстоўнiцы, нiбыта ёй хацелася абаперцiся на нешта непарушнае, больш надзейнае, чым яе няясныя думкi, што смутна плылi ў яе галаве.

Але i лiстоўнiца ледзь калыхалася пад сiлай ранiшняга ветру. Ён iшоў ад кары па вяршалiнах, гойдаючы iх.

Свiтанак кацiўся за iм, як прыбой, б'ючыся ў стромую сцяну лесу.

А ў небе над ракой не было ўжо нiводнай зоркi.

- I мне б хацелася, каб усе былi шчаслiвыя, - сказала Таня, неадступна гледзячы ўдалячынь, на раку, дзе ў гэты час паднялося i ўздрыгнула сонца. - I вось я прыйшла да цябе. I цяпер пайду. Бывай, сонца ўзышло.

I Таня паднялася з травы, павярнулася спiной да ракi i пайшла па лесе, не разбiраючы дарогi.

Коля дагнаў яе на сцяжынцы, дзе ўбаку мiж ялiн стаялi кедры.

- Таня, не iдзi! - крыкнуў ён. - Хiба сказала ты мне ўсё? Няўжо гэта ўсё?

- Вядома, усё, - адказала яна са здзiўленнем. - А хiба яшчэ што-небудзь трэба табе, Коля?

Ён не асмелiўся зiрнуць на яе пяшчотна: ён баяўся пачырванець i апусцiў вочы.

Яна ж працягвала глядзець у яго твар з мiлай i рахманай увагай.

Тады ён нахiлiўся i наблiзiў свае вусны да яе шчакi.

Яна не адсунулася ад яго.

Было цiха з усiх бакоў.

I ў тое ж iмгненне два гучныя стрэлы прайшлiся ў цiшынi па лесе. Потым у гарах быў водгук.