Кветки самотнай князёыны (на белорусском языке)   ::   Адамович Лидия

- Ты мне летась добрыя шкарпэткi ў паход звязала, але вось яны парвалiся...

- Звяжу новыя, - засмяялася Маруся. - Чула, ты летам у паход групу вядзеш па Беларусi, краязнаўчы паход...

- Ужо расказаў? Памяло! - зыркнуў вачыма на Сцяпана Анатоль. - Я ж сказаў, раз i назаўсёды: Марусi нельга ў спартовыя паходы!

- Ну чаму ж? - запярэчыла тая. - Я на турзлёты ад свайго "Менскбудпраекта" езджу! А тут паход у вас першай складанасцi, для навiчкоў! Чаму ты не хочаш мяне браць?

- Усё! - стукнуў кулаком па стале Анатоль. - Размова пра паходы скончана, Маруся, - сказаў больш лагодна, - ты ж наша выручалачка! Ты ж заўсёды дапамагаеш i цяпер, калi ласка, дапамажы...

Ён падняўся з-за стала, выняў з сумкi палатку i два заплечнiкi, умольна глянуў у вочы Марусi i прашаптаў:

- Калi ласка...

- Добра, - уздыхнула Маруся, - зашыю...

I Анатоль узрадавана пачаў выкладваць Марусi пачастункi: грэчку, кнiгi, якiя купляў ёй у час вандровак...

Сцяпан моўчкi пазiраў на абаiх, адной рукою абапёршыся на поручань канапы, другую - паклаў на спiнку.

- Ты што, можа, яшчэ i бялiзну яму мыеш? - папытаўся ў Марусi.

- I мыю, i грошы яго захоўваю, - уздыхнула Маруся, - а ён прыбяжыць на хвiлiну, кiне мне свой поўны заплечнiк: "Зашый-памый" i зноў у свой iнтэрнат, быццам яму там мёдам намазана.

- А чаму б вам не пажанiцца? - засмяяўся Сцяпан.

- Я лепшую гаспадыню, чым Маруся, не знайду, - прамармытаў Анатоль. - Але ёсць адна прычана, па якой я не магу з ёй ажанiцца. Яна гэта ведае...

Анатоль падняўся, чмокнуў Марусю ў шчаку.

- Ну што, Сцяпан, паедзем? - уздыхнуў ён. - Справы, Маруся, прабач... Дзякую за ўсё! Трэба ж яшчэ на трэнiроўку паспець. Да Мiколы заехаць...

- Добра, - усмiхнулася Маруся, - бывай! Калi заглянеш?

Анатоль пацiснуў плячыма.

- Ну й мудак ты! - кiнуў Сцяпан, калi яны выйшлi ад Марусi. - Такая дзяўчына, а ты яшчэ носам круцiш!

- Рознiца ва ўзросце, разумееш? - заклапочана закiваў галавою Анатоль. На цэлых сем год...

- Ды якая там рознiца? У цябе вунь залысiны на галаве, а яна як кветачка!

- А табе што, спадабалася? - устрывожыўся Анатоль. - Ты глядзi ў мяне! Маруся - мая сяброўка! А наконт залысiн - глупства, жанчына ўсё роўна хутчэй старэе... Дый у сексуальным плане будуць праблемы, калi жонка старэйшая... Да таго ж яна ўжо не дзяўчына, а я хачу менавiта дзяўчыну. Здраджваць не будзе, разумееш? Яна акрамя мяне не будзе нiкога ведаць i будзе лiчыць, што лепш нi з кiм не будзе...

- Значыць, ты ўсё ж - сексуальна заклапочаны, - усмiхнуўся Сцяпан. Ведаеш, мне нiколi ў галаву не прыходзiлi такiя глупствы!

- Радзiць у такiм узросце цяжка... - працягнуў Анатоль.

- Табе радзiць? Чаго ты панiкуеш? - раззлаваўся Сцяпан. - Ну, жанiся тады на маладой дурнiцы, на Гальцы сваёй iнфантыльнай! Вось яна табе падыходзiць якраз як карове сядло!

II

Белыя фiранкi за зялёнымi шторамi. Пятае акно на чацвёртым паверсе. Пацямнелае ад мокрага снегу дрэва, за якiм схавалася Аленка. З трывогаю i асалодаю глядзiць на Мiколава акно дзяўчына. Там гарыць святло. Аленка ведае, што сёння ў Мiколы сабралiся хлопцы, каб абмеркаваць летнi паход. Пабегла разам з Анатолем яе сяброўка Галя - вастраносая, тоненькая, падобная на мышку, крыху закамплексаваная, сарамлiвая вясковая дзяўчына. Анатоль забег сёння па Галю, пачаставаў Аленку цукеркамi, а яна ўсё завiвала на плойку валасы, але тыя ўпарта клалiся роўнымi пасмамi на плечы, на белую кофтачку з карункавым каўнерыкам. Дзяўчына апранула сваю старую карычневую спаднiцу, высокiя боцiкi з амаль сцёртымi абцасамi i вырашыла пайсцi да Мiколы сама. Яна спадзявалася, што ў такiм убраннi спадабаецца яму.

... Неяк летам Аленка сустрэла Мiколу на вулiцу. Яна была апранута ў паркалёвую выцвiлую сукенку. У яе не было грошай на новую... Мiкола ветлiва прывiтаўся з дзяўчынай, але побач iсцi пасаромеўся.