Лист Якуба Малькевича (на белорусском языке) :: Черный Кузьма
Страница: 2 из 6 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕя,всего лишь мотылёк маленький и не красивый 05.09.10 - 10:15 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Больш за ўсiх гаварыў Варывон Вiлач. Твар у яго быў чырвоны, а голас гучны, з лёгкай хрыпатою.
- Мёртвым неба, а нам, васпане, выпiўка. Пускай, Хведар, чарку да свахi. - Мае галубочкi, да мяне i першую чарку пускалi, i другую, i... я ўжо ўпiлася. - Што гэта вы? - Яшчэ адну, цётка Аўгiння: Сваха пiла ўсё з прыказкамi: - Каб не стаяў над душой сват-прыганяты, вып'ем па пятай. Хi-хi-хi... Сам Хведар не лiшне пiў i не лiшне пiльнаваўся "маладой". На тую ўсё налягала Аўгiння: - Нешта ж ты, Зося, не п'еш. Нi калi бывае. Пускай гарэлку, не трымай усiх. Няхай людзi вып'юць. Варывон гаварыў Хведару: - Мы гэта, васпане, прыйшлi, можна сказаць, у гэтыя самыя аглядзiны так сабе. Што, мы ў цябе ў хаце нiколi не былi, цi што? Мы гэта ў госцi прыйшлi, а не ў аглядзiны нават. Што, мы не ведаем, як ты жывеш, цi што? Мы будзем, васпане, лiчыць, што гэта ты нас сабе ў госцi паклiкаў. А раз мы, васпане, будзем сваякамi, дык мы з дарагою душою прыйшлi. Дык я ж кажу. Як нябожчык брат памёр, вечны пакой, дык мы ж не былi падзелены, ты ж сам ведаеш. Мы сабе жылi гэтак, як з табою, васпане, будзем жыць. Дык я яму i гавару, калi ён канаў: я, кажу, васпане, твае Зосi не скрыўджу. Яе частка заўсёды будзе пры ёй. I я ад яе не адбiраю нiчога i не хачу што-небудзь скруцiць. У нас гаспадарка адна. Дам я за ёю, васпане, кабылу, цялушку i два, васпане, падсвiнакi. А там якое драбязы - збожжа цi што сабе яна трохi захоча, дык я цанавацца не буду. Мы памяркуемся. Хведар зусiм ужо адцягнуў яго ад стала. - Не, браце, ты мне дай не кабылу, а жаробку. - Што табе гэтая жаробка, яна не лiшне складзiстая. А кабыла добрых жарабят, васпане, водзiць. Гэта завод! - Дык i жаробка ад гэтай самай кабылы. А ты кажаш, што вельмi добрыя жарабяты. - Н-ну, жаробка не ўдалася. Як цявiна. Бывае. Што меў ты, васпане, гэтую жаробку (яна ж як дошка, паглядзi, якi ў яе зад!) меў ты браць, дык я табе як добра - гатовую кабылу i... Што табе гэтая жаробка ў вока ўпала! - Кабыла ўжо ў гадах. - Ты, васпане... Але тут сваха падцягнула яго да стала: - Цераз вас, Варывоне, людзi не п'юць. Пускайце чарку. Хведар падсунуўся следам за Варывонам i ўсё шаптаў сам сабе разважлiва: - Такi, мусiць, жаробкi не дасць. От як упяўся. Тады няхай хiба яшчэ колькi авечак накiне... - Накiнь авечак, - сказаў ён, падсунуўшыся да Варывона. - З авечкамi нешта, браце, нядобра. Сам жа ведаеш, пазводзiлiся. Раптам сваха ўстрапянулася: - А дзе ж гэта паненкi? - Матыльда, васпане, тут. I, глянуўшы сабе пад локаць, Варывон не ўбачыў Матыльды. - Нясу гарбату, - сказала Матыльда, з'яўляючыся ў дзвярах з кухенькi. - А я бо, васпане, гляджу, у брата, можна сказаць, гэтакi дзень сёння, а сястра ўцякае. А дзе ж Анэта? - От гэта мне не падабаецца, - устрывожыўся раптам Хведар. - Калi яна маладзейшая сястра ды калi яна за нашымi галовамi была ў хаце за паненку, дык чаго яна яшчэ цяпер тут свае камэды паказвае. Дзе яна дзяецца! Я не пасаромеюся i перад людзьмi скажу. У Матыльды жоўты i злосны ад прыроды твар яшчэ пажаўцеў: - Надулася, як смоўж, i сядзiць у бакоўцы. - Чаго яшчэ ёй трэба? Анэта! - Ат, можа, яна нездарова, пускайце, мае родныя, чарку, - падагнала Аўгiння. Хведар раптам зноў сеў i прыгнуўся да Варывона: - Ну то давай нечага будзем канчаць гаворку, трэба ж рабiць якi-небудзь лад. - Я, васпане, не адказен хоць цяпер лад зрабiць... Што ж, Зося засталася бяздзетнаю, малое яе як памерла... - Гэта то ўсё нiчога. Што ты мне пра гэта гаворыш... Пра дзецi ўспамiнаеш? Дык што, калi ў мяне на руках iх двое - майму чацвёрты год i яе, нябожчыцы, - восьмы год. Што ж з таго! Большы ўжо гатовы пастух. А ў мяне гаспадарка! - А як, васпане? - А так што, я ж кажу, мы лiшне спрачацца з табою не будзем... - Не, не, васпане, што не - то не, спрачацца не будзем... Аўгiння зноў устрапянулася: - А дзе ж гэта дзецi? Хай бы яны па паўчарачкi выпiлi. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|