Лясная песня (на белорусском языке) :: Пестрак Пилип
Страница: 4 из 6 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕМинута расставания настала 13.05.10 - 05:18 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Хомчык завярнуўся, усадзiў плуг у зямлю i спынiў коней. - Адпачнём, Аксеня, вось пад гэтым дубком, закурым, хай конi перадыхнуць, - i ўзяўшы Аксеню пад руку, ён павёў яе ў цянёк. Яны селi. - Ты бойкая песнi спяваць, а вось мужчын баiшся... - Дый такi баюся... - Ты вырасла, як дзiчка ў лесе... Яна i цвiце i калючая... - Не, я не калючая... Скруцiўшы папяросу, Хомчык стаў красаць агонь. Яна склала паперу i завязвала яго кашпук. - Нехарошы ў цябе капшук... - Гэты капшук, як маё жыццё... Бачыш, не нажыў сабе яшчэ нiякай Аксенi, каб пашыла лепшы... - Ой, у вас можа многа было гэтых Аксеняў... - Клянуся, галубка, што не... Не было часу. То навука, то ваенная служба, то вайна вось... Так i памрэш без Аксенi. - Ну, яно можа быць i так, але штосьцi не верыцца. - Вер не вер, а гэта так... Вось скончым вайну, тады ажанюся. Аксеня аглянулася ў лес i сказала: - Трэба iсцi чабру, сунiчнiку назбiраць, увечары чаю наварым. - А цукру дзе возьмеш?.. Аксеня ўскiнула вачыма на Хомчыка i хутка iх адвяла ўбок. - Для цябе знойдзецца, - сказала гуллiва i скочыла з месца. Хомчык ляжаў i курыў. I зноў, як тады, данеслася песня. Хомчык заварушыўся i азiрнуўся на лес. Чамусьцi пацягнуў шапку за казырок, i, нацiснуўшы цясней на лоб, устаў i падаўся на песню. Зноў спалохаў Аксеню, як тады. Але цяпер абое рассмяялiся. - Прыйшоў памагчы табе рваць... Не пярэчыш? Яна прадаўжала песню: Ой, за лесам, за ракою, Там Марыся жыта жала, У правай ручцы серп дзяржала... Хомчык, забегшы за куст, трапiў на шырокую купiну чабру i стаў iрваць яго спрытна. Хутка нарваў цэлае бярэмя. - На, бачыш, як скора... - Ой, цi ж так iрвуць? Цэлае бярэмя з травою. - Нiчога, дома перабярэш. Хадзем да коней... Давай бягом, хто хутчэй... Аксеня зiрнула, адвярнуўшыся, на Хомчыка i з месца шуганула праз кусты. Хомчык за ёю. Перад вачыма мiльганула ў лiсцi белая хустка. Хомчык прыбавiў ходу i, даганяючы Аксеню, абхапiў яе рукамi. Яна ўскрыкнула i затрапяталася, як вялiкая птушка, у дужых руках Хомчыка... Увечары, калi над лесам i над хаткай застыў статак хмар, Аксеня падала Хомчыку чыстую бялiзну. На каўняры сарочкi i на грудзях цягнулiся стужачкi вышывак. Прынесла яму чыстыя, мяккiя анучы на ногi. Запрасiла памыцца ля студнi. - Або, як хочаш, iдзi ў крынiцу. Тут у лесе ёсць брод недалёка... Але цяпер камароў многа, так што мыйся тут. Памылася i сама. Хомчык бачыў, як яна распусцiла свае багатыя валасы, якiя закрывалi спiну. Расчасала iх у просты радок, сабраўшы на патылiцы ў вялiкi скрутак. Хадзiла без хусткi. Распалiлi агонь на падворку i варылi вячэру, седзячы пад грушай-дзiчкай ля плота. - Ну, як мог цябе не шанаваць твой муж? - сказаў Хомчык. - Я яго застрэлiў бы, нягоднiка. - Мой муж - гэта было цэлае няшчасце. Такi гультай i раўнiвы... Не жыў, а гнiў... I мяне хацеў згнаiць. Я ўцякала ад яго... У цэбры ля студнi мокла лаза. Хомчык узяўся абрэзваць яе, раўняць i плесцi лапцi. Рабiў ён гэта хутка i спрытна. Аксеня аж здзiвiлася: - Хутка робiш, хутка... Рукi твае ўвiшныя... - Дай памеру, - сказаў Хомчык i прымерыў ёй лапаць да нагi. - Ой, не чапайся! - крыкнула Аксеня. - Што з табо-о-ю? - працягнуў Хомчык у нос. Яна патузала яго за вуха: - А казаў, што нiякiх Аксеняў не меў... - Не меў, даю слова, не меў, - сур'ёзна глянуў на Аксеню Хомчык. ...Так прайшло некалькi дзён. Аксеня звала Хомчыка ўжо не Сцяпанам, а Сцяпанкам. "Можа, табе, Сцяпанка, тое, можа, другое. Хадзi сюды, сядзь, адпачнi трохi. Ух, як жа ты ўспацеў..." - i абцiрала яму твар сваiм фартухом. А Сцяпанка, узараўшы поле Аксенi i яшчэ тром сем'ям, стаў хадзiць з ёю на касьбу. Касiлi недалёка ад хаты. Там Хомчык пабудаваў шалаш. Дома агледзеў хлевушок, паправiў комiн у хаце, дзе што прыгарадзiў. Калi Аксеня, напрыклад, мыла бялiзну, ён рыхтаваў ёй ваду. Нават грады палолi разам i тачок зрабiлi на падворку для малацьбы, абгарадзiўшы яго дошкамi. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|