Мошчы (на белорусском языке) :: Де Мопассан Ги
Страница: 2 из 3 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕЗеленоглазая, холодная, седая... 13.05.10 - 05:18 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Вось чаму страта кавалачка барановага хрыбта не засмуцiла мяне, i я без цяжкасцей знайшоў такую самую костачку i акуратна прыклеiў яе ў скрыначцы.
Пасля пайшоў да любай нявесты. Убачыўшы мяне, яна кiнулася насустрач, насцярожаная i радасная: "Што вы мне прывезлi?" Я зрабiў выгляд, што забыўся, яна не паверыла. Яна прасiла, нават малiла мяне, i, адчуўшы, што яна вось-вось заплача ад цiкаўнасцi, я падарыў ёй святы медальён. Ёй аж духi заняло ад радасцi. "Рэлiквiя! Сапраўдная рэлiквiя!" - i яна моцна пацалавала скрыначку. Мне стала няёмка за сваё махлярства. Але раптам яна занепакоiлася, нават злякнулася i глыбока паглядзела мне ў вочы: - Вы верыце, што яна не падробная? - Веру. - А чаму? Я збянтэжыўся. Прызнанне, што гэты аскепак куплены ў вандроўнага гандляра, загубiла б мяне. Што гаварыць? Шалёная думка мiльганула ў галаве; цiхiм таямнiчым голасам я пачаў:- Я ўкраў яе дзеля вас. Дзяўчына акiнула мяне зачараваным i замiлаваным позiркам. "Як? Вы ўкралi? А дзе?" - "У катэдры. Я абакраў раку адзiнаццацi тысяч нявiннiц". Сэрца ў яе задрыжала, яна ледзь не страцiла прытомнасць ад радасцi i шапнула: - О! Вы зрабiлi гэта... дзеля мяне. Раскажыце... раскажыце мне ўсё. Што было рабiць, я сам сябе загнаў у пастку. Тады я прыдумаў неверагодную цiкавую гiсторыю. Я даў вартаўнiку сто франкаў, каб аднаму аглядзець царкву, раку рамантавалi, але я трапiў якраз у пярэрву, таму рабочых i прычта не было, я прыпадняў века, якое пасля гэтак жа акуратна зачынiў, i выхапiў маленькую (о! маленькую-маленькую) костачку з гары мошчаў (тут я назваў нейкую лiчбу, уявiўшы, колькi атрымаецца касцей ад шкiлетаў адзiнаццацi тысяч нявiннiц). Пасля схадзiў да злотнiка i купiў аправу, вартую такой рэлiквii. Я не пасаромеўся сказаць, што медальен каштаваў мне пяцьсот франкаў. Але на гэта яна i ўвагi не звярнула, яна трапятлiва, у экстазе слухала мяне. Яна прашаптала: "Я вас кахаю" - i ўпала мне на рукi. Заўваж: дзеля яе я пайшоў на блюзнерства. Я ўкраў, учынiў гвалт над царквою, парушыў раку, збэсцiў i ўкраў святыя мошчы. За гэта яна кахала мяне, лiчыла ласкавым, дасканалым, боскiм. У гэтым - жанчына, дарагi абат, сутнасць жанчыны. Два месяцы я быў сама мiлы сярод усiх жанiхоў на свеце. Яна наладзiла ў сваiм пакоi нешта накшталт раскошнай каплiчкi i берагла ў ёй гэтую костачку, праз якую, верыла яна, я здзейснiў сваё дзiўнае любоўнае злачынства. Ранiцай i перад сном яна кленчыла перад ёю. Я папрасiў яе берагчы тайну, бо баяўся, гаварыў я, што мяне арыштуюць, пакараюць, аддадуць у Нямеччыну. Яна стрымала слова. I от, на пачатку лета, ёй заманулася ўбачыць месца майго подзвiгу. Яна так настойлiва малiла свайго бацьку (тоячы патаемную мэту), што ён звазiў яе ў Кёльн i нi слова мне пра гэтую вандроўку не сказаў, бо так прасiла дачка. Не трэба казаць, што царкву ўсярэдзiне я не бачыў. Я не ведаю, дзе пахаванне (цi ёсць яно ўвогуле?) адзiнаццацi тысяч нявiннiц. Падобна на тое, што да яго не падступiцца. Што ж! Праз тыдзень я атрымаў цыдулку на дзесяць радкоў, якая вяртала маё слова, крыху пасля - тлумачальны лiст ад бацькi з запозненымi спачуваннямi. Убачыўшы раку, яна адразу зразумела мой падман i штукарства, а таксама маю сапраўдную бязвiннасць. Калi яна спыталася ў вартаўнiка, цi не ўчынiў тут хто якога крадзяжу, ён засмяяўся i ўтлумачыў, што гэта немагчыма. I з таго часу, калi мая мiлая, светлавалосая нявеста даведалася, што я не кратаў святынi i не корпаўся паганай рукой у пашаноўных рэштках, я стаў няварты яе кахання. Мне забаранiлi бываць у яе дома. Дарэмна я прасiў i малiў, нiшто не кранула сэрца прыгожай багамольнiцы. Я захварэў ад тугi. I вось на тым тыднi ваша сваячка панi д'Арвiль запрасiла мяне ў госцi. Вось што трэба зрабiць, каб мне даравалi. Я мушу прывезцi сапраўдныя, аўтэнтычныя мошчы нявiннiцы альбо якога-небудзь пакутнiка, завераныя пячаткаю Папы. Я вар'яцею ў адчаi i журбе. Калi трэба, я паеду ў Рым. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|