Сябра пазнаецца ы бядзе (на белорусском языке)   ::   Моэм Сомерсет

Калi я быў малады, я праплываў адтуль вакол маяка да вусця ручая Тарумi. Гэта больш за тры мiлi, праплыць якiя было нялёгка, улiчваючы моцную плынь за маяком. Ну, я расказаў майму цёзку пра гэта i паабяцаў, што, калi ён праплыве там, я дам яму работу.

Бачу, ён разгубiўся.

- Вы ж кажаце, што вы добры плывец, - сказаў я.

- Але я цяпер крыху не ў форме, - адказаў ён.

Я нiчога не сказаў i пацiснуў плячыма. Ён глядзеў на мяне з хвiлiну, потым кiўнуў.

- Згодзен, - сказаў ён. - Калi мне плыць?

Я зiрнуў на гадзiннiк. Быў пачатак адзiнаццатай.

- Гэта зойме ў вас не больш гадзiны з чвэрткай. Я буду ля ручая а палове першай i сустрэну вас. Потым завязу вас у клуб, каб вы пераапранулiся, i разам паснедаем.

- Дамовiлiся, - сказаў ён.

Мы пацiснулi адзiн аднаму руку. Я пажадаў яму поспеху, i ён пайшоў. Гэтай ранiцай у мяне было шмат работы, i я ледзь паспеў да вусця Тарумi а палове першай. Але я дарэмна спяшаўся: яго там не было.

- Збаяўся, вiдаць? - спытаўся я.

- Не, не збаяўся. Ён паплыў. Але, вядома, загубiўшы сваё здароўе праз п'янства i жанчын, ён не змог адолець плынь за маяком. Толькi на трэцi дзень знайшлi цела.

Хвiлiну цi дзве я маўчаў, крыху ашаломлены. Потым я задаў Бертану толькi адно пытанне:

- Калi вы прапанавалi яму плыць, вы ведалi, што ён патоне?

Бертан цiхенька хiхiкнуў i паглядзеў на мяне лагоднымi i наiўнымi блакiтнымi вачыма. Пацёр далонню падбародак i сказаў:

- Справа ў тым, што ў мяне ў канторы ўсё роўна не было свабоднага месца.