Вязни (на белорусском языке)   ::   Де Мопассан Ги

Дваццаць хвiлiн заклiкаў ён знямелага афiцэра здацца разам са зброяй i рыштункам, абяцаючы жыццё яму i яго салдатам i па-воiнску пашанаваць iх, а ў адказ анiякай праявы нi мiрных, нi варожых намераў. Становiшча ўскладнялася.

Дабравольцы патупвалi ў снезе, з размаху ляпалi сабе рукамi па плячах, як гэта робяць фурманы, каб сагрэцца, паглядвалi на прадуху, i ў iх усё нарастала спакуслiвае свавольнае жаданне прабегчы паўз яе.

Урэшце адзiн, Патдэвэн, дужа рухавы дзяцюк, рызыкнуў. Ён сабраўся з духам i, як алень, прамчаўся мiма прадухi. Спроба ўдалася. Вязнi, здавалася, сканалi.

- Ды там нiкога няма! - крыкнуў нехта.

Тады яшчэ адзiн салдат прабег перад небяспечнай шчылiнай. I гэта ператварылася ў забаву. Раз-пораз, то адзiн дзяцюк, то другi стрымгалоў нёсся ад адной групы людзей да другой - гэтак дзецi ганяюцца наперагонкi - i так хутка перабiраў нагамi, што толькi камякi снегу ляцелi ва ўсе бакi. Каб сагрэцца, апалчэнцы распалiлi вялiкiя вогнiшчы з сушняку, i пры перабежцы з аднаго лагера ў другi постаць бегуна асвятлялася полымем.

- Цяпер давай ты, Малуазон! - пачуўся нечы голас.

Малуазон быў таўстун булачнiк, з яго чэрава вечна насмiхалiся таварышы.

Таўстун завагаўся. Пасыпалiся кепiкi. Тады ён набраўся адвагi i пабег, задыхана сапучы, дробным размераным трушком, ад якога трэслася яго пуза.

Увесь атрад рагатаў да слёз.

- Брава, брава, Малуазон! - крычалi апалчэнцы, каб падбадзёрыць бегуна.

Ён адолеў амаль дзве чвэрцi свайго шляху, як раптам з прадухi шуганула доўгая чырвоная пасма полымя. Грымнуў стрэл, i грузны булачнiк з дзiкiм крыкам паляцеў потырч у снег.

Нiхто не кiнуўся яму на дапамогу. Усе няўцямна глядзелi, як ён поўз на карачках па снезе i стагнаў, а калi прамiнуў страшную мясцiну - страцiў прытомнасць.

Куля патрапiла яму акурат у самае мяккае месца.

Па першай разгубленасцi i перапудзе зноў грымнуў смех.

На парозе леснiчоўкi з'явiўся камендант Лявiнь. Ён ужо распрацаваў план атакi.

- Лудзiльшчык Пляншу i яго падручныя! - звонка выгукнуў ён.

Трое чалавек падышлi да яго.

- Паздымайце з хаты вадасцёкi!

Праз чвэрць гадзiны перад камендантам ляжала дваццаць метраў вадасцёкавых труб.

Ён загадаў асцярожна пракруцiць невялiкую дзiрку з краю ў люку, i калi праз дзiрку можна было пампаваць ваду, радасна абвясцiў:

- Цяпер дамо панам немцам трохi вадзiцы!

Грамавое, усцешанае "ўра", радасныя воклiчы i выбухi шалёнага рогату былi яму адказам. Камендант разбiў атрад на рабочыя групы, якiя павiнны былi падменьваць адна адну кожныя пяць хвiлiн, i скамандаваў:

- Пампуйце.

Жалезнае каромысла запрацавала, усярэдзiне ў рукаве з труб глуха забулькала, i вось ужо гэты булькат рынуўся па прыступках у склеп, нагадваючы плёскат фантана, плёскат у басейне з залатымi рыбкамi.

Запанавала чаканне.

Прамiнула гадзiна, потым другая, трэцяя.

Камендант узбуджана хадзiў сюды-туды па кухнi, раз-пораз прыпадаў вухам да падлогi i прыслухоўваўся, намагаючыся зразумець, што робiць чужынец, i пытаючыся ў сябе, цi хутка ён капiтулюе.

Нарэшце чужынец заварушыўся. Было чуваць, як у склепе перасоўвалi бочкi, перагаворвалiся, плёхалi па вадзе.

I вось гадзiне а восьмай ранку з прадухi данёсся голас:

- Мой хацеф хафарыць пан францускi афiцiр.

Не дужа высоўваючы з акна галаву, Лявiнь адказаў:

- Здаяцеся?

- Стаюс.

- У такiм разе спачатку выкiньце зброю.

I тут жа ўсе ўбачылi, як у дзiрку выткнулася i ўпала на снег стрэльба, потым другая, трэцяя - усе шэсць стрэльбаў. Той самы голас крыкнуў:

- Польш няма! Хушэй: мой патануф.

Камендант скамандаваў:

- Адставiць!

Рычаг помпы апусцiўся i замёр.

Калi кухню запоўнiлi насцярожаныя салдаты са стрэльбамi напагатове, камендант нетаропка падняў дубовае века.

Спачатку з'явiлiся чатыры мокрыя галавы, чатыры бялявыя галавы з доўгiмi выцвiлымi валасамi, i вось са склепа адзiн за адным вылезлi шасцёра мокрых, разгубленых немцаў.