Тарэадоры з Васюкоыки (на белорусском языке)   ::   Нестайко В

Дык яна, замест таго каб заплакаць, раптам як закрычыць:

- Апазогыў! - Яна лiтару "р" не вымаўляе. - Маму-дэпутата на ўсю вёску апозогыў! Загаза чогтавая!

Такога гвалту нарабiла - Ява не ведаў, куды й вочы падзець. Стаяў чырвоны як рак, а потым як даў лататы - толькi пяткi замiльгалi.

Але такое толькi раз было. А наогул, характар у Явы ого-го! Сталь, а не характар. Такi сярод мiльёна толькi адзiн i знойдзецца.

Ява сам гаварыў:

- Мы з табой, Паўлуша, хлопцы будзь здароў. Точна-точна, без хлуснi, мы хлопцы з фантазiяй. Скажы?

- З фантазiяй, - падтакваў я.

- Ты чуў, як дзед Салiвон учора каля сельмага казаў: "Вунь, кажа, Ява i Паўлуша пайшлi. Вось хлопцы! Арлы! Сокалы! Гангстэры, а не хлопцы! Няма на iх пугi!"

- Чуў. Точна.

- Трэба, каб усе так пра нас казалi. Трэба, каб слава пра нас грымела на ўсю Васюкоўку, як радыё на Першае мая.

- Трэба, - згаджаўся я.

I Ява ўвесь час прыдумляў розныя штукi дзеля нашай славы.

Неяк мы з iм злавiлi ў лесе савяня i выпусцiлi ў клубе пад час лекцыi на тэму: "Выхаванне дзяцей у сям'i". Лектар звалiўся з трыбуны i вылiў сабе на галаву графiн з вадою.

А старыя дзедавы споднiкi на тэлевiзiйную антэну над клубам, думаеце, хто павесiў? Мы, вядома.

А вось неяк улетку Ява сказаў:

- Давай арганiзуем бой быкоў!

- Га? - не адразу змiкiцiў я.

- Ты помнiш, як мы ў клубе замежнае кiно бачылi - "Тарэадор"?

- Ага... Ну дык што?

- Памятаеш, на арэне раз'ятраны бык, а тут дзядзька ў капелюшы i з кiнжалам перад iм танцуе.

- Так-так-так...

- А потым - рраз! Бык - брык! I воплескi.

- Ага. Здорава... Але ж гэта забiваць патрэбна. Хто ж нам дазволiць забiваць жывёлiну?

- Цьфу, дурны! Забiваць! Гэта табе што - мясанарыхтоўка, цi што. Гэта ж вiдовiшча. На стадыёне. Як на футболе. Галоўнае - прыгожа махаць чырвоным плашчом i спрытна выкручвацца, каб рогам не зачапiла. Ты ж бачыў. Тарэадоры гэта самыя смелыя героi i спрытнюгi. Галоўнае тут - трэнiроўка i спрыт. Разумееш? Упершыню ў гiсторыi Васюкоўкi - бой быкоў. Тарэадор Iван Рэнь i тарэадор Павел Заўгародны. Госцi з'язджаюцца з усёй краiны. Трансляцыя па радыё i тэлебачаннi. Нават у Жмерынцы будзе вiдаць.

Я ўсмiхнуўся. Гэта здорава! Па радыё, па тэлебачаннi i наогул...

Мы прымасцiлiся зручней i пачалi абмяркоўваць падрабязнасцi. Перш-наперш бык. Кандыдатура калгаснага бугая Пецькi была адхiлена адразу. Гэта такая страхалюдзiна, што яго нават сам заатэхнiк Iван Свiрыдавiч баiцца. Вочы, як трактарныя фары. Зямлю грабе нагамi, як экскаватар.

Гэтым летам адзiн дачнiк ледзь не памёр з перапуду. Ляжаў на выгане голы-голенечкi - загараў. Галава пад парасончыкам, усё астатняе на сонцы. I раптам - Пецька. Дачнiк як iрвануў. Бугай следам. Дачнiк тоўсты. Бачыць - не ўцячэ. А тут тэлеграфны слуп на дарозе. Як той дачнiк на той слуп уздзёрся дагэтуль невядома. Але факт - паўдня загараў на iзалятарах, аж пакуль не пад'ехаў камбайнер Мiкiта i не зняў яго. Дачнiк штаны нацягнуў i адразу на станцыю - дахаты ехаць.

Не, няхай з бугаём Пецькам нашы ворагi б'юцца.

Другой кандыдатурай быў стары казёл. Гэта я яго кандыдатуру вылучыў, каб адпомсцiць. Дужа ненавiсным быў для мяне казёл, бо з'еў маю сарочку, калi я купаўся.

Але Ява мяне не падтрымаў.

- Не, - сказаў ён. - Казёл залiшне балбатлiвы. Увесь час мекекеча. Мы i воплескаў не пачуем. Мы ж гаворым пра бой быкоў, а не казлоў. Трэба, каб было нешта бычынае, каровiнае нешта - вялiкае i крутарогае.

- Каровiнае? - кажу. - Слухай, дык, можа, узяць проста карову? Бо, акрамя Пецькi, сапраўдных быкоў у нас няма, а кароў колькi хочаш. I наогул, нiдзе не гаворана, што абавязкова патрэбны бык.

Ява задумаўся.

- Хто яго ведае, можа, i так.

- Тады, - кажу, - лепшай кандыдатуры за вашу Кантрыбуцыю i не прыдумаеш.

- А чаму Кантрыбуцыя? Чаму не ваша Манька?

- Таму, што ў нашай Манькi цялё i адзiн рог зламаны. Ты хочаш, каб з нас смяялiся? Тарэадоры з аднарогай кароваю! Карыкатура. Такога яшчэ нiколi ў свеце не было.