Адна гадзина (на белорусском языке)   ::   Хэммет Дэшил

Цьмяна я ўсведамляў, што з усiх бакоў на мяне сыплюцца ўдары, але я настолькi здранцвеў, што не адчуваў iх. Галавой i плячамi, локцямi i кулакамi, каленямi i нагамi я бесперапынна бiў па ценях, што мiтусiлiся навокал.

Раптам да мяне вярнуўся зрок - пакуль не цалкам, - але ценi пачалi набываць колер, пакрысе пачаў вяртацца i слых - настолькi, што я пачаў чуць стогны, рыканне, лаянку i гукi ад удараў. Вочы спынiлiся на латуневай плявальнiцы, што стаяла на адлегласцi сантыметраў дзесяць. Я зразумеў, што зноў ляжу на падлозе.

Крутануўшыся, каб садануць нагой у мяккае цела проста перад сабой, я адчуў, як штосьцi як агонь - але не - не агонь - апякло нагу - нож! Я схапiў плявальнiцу i кiнуў высока, паверх iх галоў, у дзверы, i тая, прабiўшы матавае шкло, вылецела на Калiфорнiя-стрыт.

Барацьба працягвалася яшчэ некаторы час.

Але латуневая плявальнiца, выкiнутая праз шкляныя дзверы на Калiфорнiя-стрыт памiж Мантгомеры i Кернi, не магла застацца незаўважанай - ды яшчэ пасярод дня ў Сан-Францыска. Таму хутка - калi я зноў апынуўся на падлозе, прыцiснуты масай кiлаграмаў трыста альбо чатырыста, якая ж да таго таўкла мяне тварам аб падлогу, нарад палiцыi разняў нас, выцягнуўшы мяне з-пад самага нiзу кучы.

Сярод патрульных быў i бялявы асiлак Кофi, якому тым не менш прыйшлося даволi доўга даказваць, што я - менавiта той самы супрацоўнiк агенцтва "Кантыненталь", якi зусiм нядаўна гутарыў з iм.

- Ну, дружа! - усклiкнуў Кофi, калi мне нарэшце ўдалося яго пераканаць. Божа, але ж i пастаралiся гэтыя хлопцы! Збiлi твар у раскiслы бурак!

Я не засмяяўся. Мне было не да смеху.

Валодаючы толькi адным вокам, да якога толькi цяпер вярнуўся зрок, я ўбачыў пастаўленую ў адну лiнiю пяцёрку - Соўлса, трох перапэцканых фарбай друкароў i таго, хто гаварыў з акцэнтам i ўсчаў бойку, ударыўшы мяне ззаду па галаве.

Гэта быў даволi высокi мужчына год на трыццаць з круглым рудым тварам, на якiм паспела з'явiцца некалькi сiнякоў. Да гэтага ён быў, вiдаць, куды якiм франтам у сваiм дарагiм чорным гарнiтуры, але цяпер меў выгляд вельмi пашматаны. Мне нават i пытацца не варта было, хто ён такi, бо i без таго ведаў, што гэта Хендрык Ван Пелт.

- Ну, дык у чым разгадка? - спытаў мяне Кофi.

Трымаючыся рукой за пашчэмку, я выявiў, што магу гаварыць, неяк трываючы боль.

- Вось гэта хеўра i збiла на машыне Ньюхаўса, i нiякi гэта не няшчасны выпадак. Нядрэнна было б даведацца яшчэ пра некаторыя падрабязнасцi, але падступiцца да iх не паспеў - занадта хутка яны на мяне накiнулiся. Ньюхаўс, у той момант, калi на яго наехаў аўтамабiль, трымаў у руцэ паперку ў сто флорынаў i накiроўваўся ў бок палiцэйскай управы. Ён знаходзiўся ўсяго паўквартала ад будынка суда.

Соўлс сказаў мне, што Ньюхаўс накiроўваўся да Портсмускай плошчы, каб пагрэцца там на сонцы. Але Соўлс, здаецца, не ведаў, што ў Ньюхаўса было падбiта вока, наконт чаго было праведзена расследаванне. Калi Соўлс не бачыў сiняка на твары Ньюхаўса, значыць, можна смела бiцца аб заклад, што ў той дзень ён не бачыў яго ў твар.

Ньюхаўс iшоў з друкарнi ў напрамку палiцэйскай управы, трымаючы ў руцэ замежную купюру - запомнiце гэта!

З iм часта здаралiся прыступы хваробы, праз якiя, калi верыць нашаму прыяцелю Соўлсу, ён быў вымушаны кожны раз заставацца дома тыдзень альбо нават паўтара.

Згодна са словамi Соўлса, друкарня на тры днi спазнiлася з выкананнем заказаў i што такое здарылася ўпершыню за восем год. Ён лiчыць, што вiнавата ў гэтым смерць Ньюхаўса, памёр жа ён толькi ўчора. Вiдавочна, папярэднiя выпадкi не выклiкалi затрымак у рабоце, дык чаму такое здарылася ў вынiку апошняга прыступу?

На мiнулым тыднi звольнiлi двух друкароў i столькi ж нанялi на наступны дзень - вельмi аператыўна. Машыну, якая збiла Ньюхаўса, кiнулi за першым жа паваротам, усяго за некалькi крокаў ад друкарнi.