Жыццё i дзиыныя прыгоды марахода Рабинзона Круза (на белорусском языке) :: Дефо Даниэл
Страница: 93 из 94 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕТо была не любовь. 15.07.10 - 05:17 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Поделись ссылкой Жыццё i дзиыныя прыгоды марахода Рабинзона Круза (на белорусском языке) :: Дефо Даниэл
Я, аднак, папярэдзiў капiтана, што мне спатрэбiцца некаторы час, каб сабрацца ў дарогу, i папрасiў яго адпраўляцца на карабель аднаго, без мяне, а ранiцой прыслаць па мяне шлюпку.
Калi капiтан адчалiў, я загадаў паклiкаць да сябе палонных i завёў з iмi сур'ёзную гутарку. Я зноў сказаў iм, што, па-мойму, яны робяць разумна, застаючыся на выспе, таму што калi б капiтан узяў iх з сабою, iх абавязкова павесiлi б. Я падрабязна расказаў iм, як я сам трапiў на гэтую выспу, як патроху паляпшаў сваю гаспадарку, як збiраў вiнаград, як сеяў рыс i ячмень, як навучыўся пячы хлеб. Я паказаў iм сваё ўмацаванне, свае каморы, свае палi i загоны - словам, зрабiў для iх усё, каб жыццё iх на выспе не здавалася такiм цяжкiм. Я пакiнуў iм сваю зброю (гэта значыць пяць мушкетаў, тры паляўнiчыя стрэльбы i тры шаблi), паўтары бочачкi пораху i даў падрабязныя парады, як даглядаць коз, як даiць i адкормлiваць iх, каб яны былi тлусцейшыя, як рабiць масла i сыр. Такiм чынам, мне давялося расказаць гэтым людзям усю доўгую гiсторыю майго цяжкага, працавiтага i адзiнокага жыцця на выспе на працягу дваццацi васьмi год. Развiтваючыся з iмi, я абяцаў, што папрашу капiтана пакiнуць iм яшчэ дзве бочачкi пораху, а таксама насенне гароднiны, i расказаў iм, як цяжка было без гэтага насення. Мех гароху, якi капiтан прывёз мне, каб я ўжываў яго ў ежу, я таксама аддаў iм i пры гэтым параiў выкарыстаць для пасеву ўвесь гарох, каб яго потым было больш. Пасля гэтай гутаркi я на другi ж дзень, ранiцой, перабраўся на карабель. Хоць нам i вельмi не цярпелася хутчэй падняць ветразi i рушыць у далёкае плаванне, усё-такi на якары мы прастаялi яшчэ цэлыя суткi. На другi дзень ранiцой мы ўбачылi, што да карабля плывуць два чалавекi. Выявiлася, што гэта двое з тых пяцярых, якiх мы пакiнулi на выспе. - Вазьмiце нас з сабою! - крычалi яны. - Лепей павесьце нас, толькi не пакiдайце на выспе! Там усё роўна нас заб'юць. У адказ на iх просьбу капiтан заявiў, што не можа ўзяць iх без майго дазволу. У рэшце рэшт, прымусiўшы iх даць урачыстую прысягу, што яны выправяцца i будуць паводзiць сябе добра, мы ўзялi iх на карабель. Паколькi неўзабаве пачаўся прылiў, на бераг была адпраўлена шлюпка з рэчамi, якiя я абяцаў пасяленцам. Да гэтых рэчаў капiтан дадаў, па маёй просьбе, скрыню, напакаваную рознай адзежай. Яны ўзялi гэты падарунак з вялiкай удзячнасцю. Трэба сказаць, што, развiтваючыся з iмi, я даў слова, што не забуду пра iх i што, калi толькi ў якiм-небудзь порце мы сустрэнем карабель, шлях якога будзе ляжаць паўз маю выспу, я папрашу капiтана таго карабля зайсцi па iх i забраць у родныя краi. Калi я пакiдаў гэтую выспу, я ўзяў з сабою на памяць вялiкую востраканечную шапку, якую я ўласнаручна пашыў з казiнага футра, парасон i аднаго з маiх папугаяў. Не забыў я ўзяць i грошы, але яны так доўга ляжалi ў мяне без ужытку, што зусiм пацямнелi. Толькi старанна пачысцiўшы iх, можна было ўбачыць, што гэта срэбра. Прыхапiў я таксама i залатыя манеты, якiя знайшоў на разбiтым гiшпанскiм караблi. Як я потым удакладнiў па карабельным журнале, мой ад'езд адбыўся 19 снежня 1686 года. Такiм чынам, я пражыў на выспе дваццаць восем год, два месяцы i дзевятнаццаць дзён. Вецер быў спадарожны. Карабель iмчаўся на ўсiх ветразях. Мне было радасна думаць, што з кожнай хвiлiнай я ўсё блiжэй да родных берагоў. Калi ж нарэшце паказалiся ў туманнай далечынi белыя скалы радзiмы, якую я не бачыў столькi гадоў, я ледзь не страцiў розум ад хвалявання i шчасця. Я толькi тое i рабiў, што падбягаў да капiтана i крычаў: "Хутчэй! Хутчэй!" Як толькi мы кiнулi якар, я развiтаўся з усiмi маiмi спадарожнiкамi i ў суправаджэннi адданага Пятнiцы заспяшаўся ў той горад, дзе прайшло маё дзяцiнства. Бацькоў я ўжо не спадзяваўся ўбачыць жывымi. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|