Дзярливая птушка (Гараватка - 1) (на белорусском языке)   ::   Акула К

Каровы ўваходзiлi ў вялiкi, абгароджаны высокiм частаколам, двор. У самым хвасьце цягнуўся Янук iз сабакам. Асаднiк гукнуў хлопчыка.

- Хочаш схадзiць дамоў? - спытаў ён пабеларуску.

- Хачу, - зiрнуў Янук гаспадару сьмела ў вочы.

Лазоўскi быў пад гальштукам, у прыгожых выглянцаваных боцiках, сiнiх галiфэ-портках, шэрым пiнжаку. Правай рукой палез ён у кiшэню порткаў i выцягнуў адтуль вялiкую жменю манэтаў. Перасыпаў iх з аднэй даланi на другую, любуючыся грашмi, быццам наўмысьля, каб пазводзiць пастушка. Аж пабольшалi Януковы вочы. Так многа грошы нiколi ня бачыў. Былi там i малыя нiклёвыя, i медзякi, былi й срэбныя залатоўкi.

Асаднiк выбраў iз жменi тры найменшыя манэты й выцягнуў калматую руку да пастушка: - Маеш тут дваццаць пяць грошаў i можаш iсьцi.

Янук узяў грошы й забыўся нават падзякаваць.

- Кароў мы самi спарадкуем, - працягваў шурпаты голас Лазоўскага. - Iдзi ў кухню, памыся, паеш i бяжы.

Януку ня трэба было паўтараць. Нахаду памыўся, хапiў нешта ўкусiць i выскачыў з хаты.

- А ўсё-ж абяцаных пяцьдзесят грошы ня даў, пшэк паршывы! - прабурчэў пад носам, клiчучы Тапсiка й кiруючыся на выган.

II

Калi-б iз птушынага лёту кiнуць вокам на ваколiцу, паказаўся-б вам такi краявiд: зь левага боку, гледзячы на захад, як зрокам абняць, зялянелi вялiзныя скарбовыя лясы. Дзесь зь нетраў iх, з паўдзённага ўсходу, выбягаў шырокi гасьцiнец - побач хутару Лазоўскага апярэзваў лес, лагчынай прабягаў уздоўж земляў маёнтку Лiпавiчы, пераскокваў чыгунку i ўжо з паўночнага боку яе сьпяшаўся ў Гацi. Раўнiнны хутар Лазоўскага адасобнены быў ад суседняе вёскi Лiтоўцы, дзе жылi Януковы бацькi, даўгiм сугром, званым Гараваткай. Сама-ж вёска ляжэла быццам у падоўжаных начоўках. Паўночным брыжам начоўкаў была двукаляiнная чыгунка, што з аднаго боку бегла ў Полацак, а з другога - у Маладэчна й на захад. За чыгункай прытулiўся ля дубровы шляхоцкi засьценак Галавачы. Па суседзтву - у зеленi бярозаў, лiпаў, клёнаў, хвояў i садовых дрэваў - прытаiлiся гаспадарскiя й жытловыя будынкi маёнтку Лiпавiчы.

Абкружаная з трох бакоў асаднiцкiмi й шляхоцкiмi землямi, з усходу ўпiралася вёска Лiтоўцы ў балоты. Калi-б якi жартаўлiвец сiлiўся схарактарызаваць мейсцазнаходжаньне Лiтоўцаў, мог-бы трапна сказаць гэтак: загналi лiтоўскiх паны, шляхта й асаднiкi ў казiны ражок. Наўкол найлепшую зямлю й лясы пазабiралi, а ззаду, як на зьдзек, кавалак нiкчэмнага балота прырэзалi.

З балота гэнага запраўды невялiкая пацеха была. Апроч дробных сасонак цi карлаватых бярозак, здатных на хвораст, анi дрэва там людзкага, анi нават ягадаў уволю. На мокрых купiнах улетку ў лапцёх касiлi сяляне рэдкую траву, а сена вывозiлi ўзiмку, як замярзала.

Найбольш характэрным i дамiнуючым мейсцам у цэлай ваколiцы была Гараватка. Як падоўжаны, мейсцамi з упадзiнамi, добра падыйшоўшы бохан хлеба, лягла яна мiж хутарам Лазоўскага й вёскай Лiтоўцы. Калi-б той бохан удаўжкi памерыць, то, пэўна, кiлямэтар з гакам перацягнуў-бы, дый ушыркi мо чвэрць яго. Сугор належаў маёнтку Лiпавiчы, але гэта, казалi, адно пазьнейшым часам. Даўно-даўненька, казалi, Гараватка была лiтоўскай.

Ды й не аб фармальную ўласнасьць iшло. Гараватка жыла ў мяйсцовых казках i лягэндах, глыбака ўрасла ў народную гiсторыю. Зiрнiце, хаця-б, на гэты дуб-гiгант, што так глыбака ўкаранiўся ў Гараватчыны грудзi з усходняга боку. Такiх, як ён, iзь сьвечкаю ўдзень у ваколiцы ня знойдзеш. Старэйшыя цьвердзяць, што яму больш за паўтысячы гадоў. Дай цi ня дай таму веры, а вядома, што ён стары й каштоўны сьведка няпамятных мяйсцовым людзям эпохаў.

Як горда й валадарна ўзвышаецца ягоная крона! Аб магутныя грудзi гэтага волата разьбiвалiся вятры й непагадзi цэлых стагодзьдзяў. Казалi, што памятае Баторага й Iвана Жахлiвага, што сачыў ён за Швэдамi й Напалеонам. Народ празваў яго Архiпам.