Памяць (на белорусском языке) :: Оробей Лидия
Страница: 2 из 3 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕЯ хочу рисовать звезды, 13.05.10 - 05:18 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Трэба было арганiзаваць масоўку - гэта значыць сабраць людзей, апрануць iх так, як маглi быць апрануты ў той час бежанцы, i каб яны з клункамi, з мяшкамi iшлi па дарозе, вялi з сабою кароў, гналi гусей, свiней.
Здымкi рабiлiся каля вёскi, праз якую прайшла вайна, людзi з якой сапраўды хадзiлi ў бежанцы, ды немцы перахапiлi iх, вярнулi. У гэтай вёсцы i з'явiлася прыгожа напiсаная аб'ява, у якой гаварылася, што кiнастудыя запрашае жыхароў прыняць удзел у здымках фiльма. Унiзе аб'явы адзначалася, што кожнаму ўдзельнiку будзе заплачана па тры рублi. У назначаны дзень людзей сабралося вельмi многа. Рэжысёр - нiзенькi, каржакаваты, з чорнаю барадою, у палiнялым камбiнезоне, з тоўстым кiем у руцэ - у яго балела нага - выйшаў перад людзьмi i растлумачыў, як яны павiнны апрануцца, што ўзяць з сабою. - Адным словам, каб было так, як у сорак першым, - заключыў рэжысёр. Пра тое, як хадзiлi ў бежанцы, помнiла яшчэ амаль палова вёскi. Многiя з iх былi шчыра перакананы, што ў кiно паказваюць толькi тое, што сапраўды было ў жыццi. I пачалi ўспамiнаць, як хто ў той дзень быў апрануты, якi клунак цi чамадан нёс з сабою. Асаблiва шчыравала бабка Мар'я, старая ўжо, зусiм сiвая, бяззубая. Але i ёй хацелася трапiць у кiно, i яе ўсхваляваў успамiн - як гэта было тады, у тыя часы, каб яны век не вярнулiся. - Зоська, Зоська, як цяпер помню, ты была ў каптане з жалезнымi гузiкамi, - напамiнала яна сваёй суседцы. - I чамайдан драўляны несла. У зялёны пакрашаны. - Цетачка, дык жа той чамадан Мiцька забраў, як у тэхнiкум ехаў. - А ты ў Iванiхi вазьмi. У той акурат такi чамайдан. А яна з клункам iшла, як цяпер помню... Сама бабка Мар'я завязала i тую хустку, у якой хадзiла ў бежанцы, вялiкую, шэрую, у клеткi - i клунак сабрала акурат такой велiчынi, як быў той. З бабкаю збiраўся iсцi "здымацца ў кiне" i яе ўнук трактарыст Косця. Яму цяпер было столькi гадоў, як у вайну яго бацьку, сыну бабкi Мар'i, якога забiлi немцы. I падобны ж быў Косця на бацьку - ну вылiты Вiця, бабчын сын. Калi амаль усе жыхары вёскi выйшлi на тракт - з клункамi, з чамаданамi, з дзецьмi на вазах, - карцiна сапраўды атрымалася такой жа, як тады, у сорак першым. У бабкi Мар'i аж забалела сэрца. Успомнiлася ўсё да драбнiц, як было ў вайну. А ў гэты час артысты, апранутыя ў нямецкую форму, схапiлi яе ўнука Косцю i пацягнулi з дарогi ў лес. I бабка Мар'я нема загаласiла, падалася за ўнукам. З вачэй яе палiлiся непадробныя слёзы. Яна не бачыла апарата, якi ў гэты час здымаў яе буйным планам. Пасля спецыялiсты, якiя глядзелi гатовы фiльм, казалi, што артыстка вельмi добра сыграла эпiзод. Вельмi праўдзiва. У Сiмферопальскiм аэрапорце Пачатак верасня. Мяккае сонца. Пах крыху прывялых лiстоў i яблыкаў, кавуноў, вiнаграду, якiмi завалены тут усе ларочкi. Амаль не сцiхае гул самалётаў - то далятае здалёк, то ўзрываецца, аж дрыжыць зямля, тут, каля будынку. На лавачках - хто на сонцы, хто ў цянi - сядзяць пасажыры, чакаюць пасадкi на самалёты. Па дарожках i алеях праходзяць жанчыны ў лёгкiх сукенках, якiя адкрываюць iх загарэлыя рукi i плечы. Мужчыны ў тэнiсках i белых кашулях, i твары ў iх аж бурыя ад загару, абветраныя, прасоленыя марскiм ветрам. Чуецца смех. Гаворка. I людзi - то заклапочаныя, то вясёлыя, то задуменныя, то бесклапотныя - праходзяць перад табою, каб знiкнуць у кiпенi жыцця i больш нiколi, магчыма, табе не спаткацца. Але вось мая ўвага спынiлася на трох. Па дарожцы да аэрадрома iшла жанчына - высокая, светлавалосая, у прыгожай стракатай сукенцы. У руках яна несла пакет з вiнаградам. Пакет быў зроблены не вельмi ўдала, i гронкi вiнаграду ледзь не вывальвалiся з яго. Жанчына папраўляла пакет, прытрымлiвала вiнаград рукамi, але на твары ў яе не было заклапочанасцi цi раздражнення, якiя часта бываюць у чалавека, калi яму нешта замiнае. Жанчына ўсмiхалася, i, здавалася, каб пакет раптам зусiм выслiзнуў у яе з рук i пляснуўся вобземлю, яна б толькi зарагатала. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|