Вяртанне (на белорусском языке) :: Де Мопассан Ги
Страница: 2 из 3 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕТуманом бесконечности сокрыта, 12.09.10 - 20:15 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Хiба нельга пасядзець пры дарозе?
Жанчына не знайшла, што сказаць, i вярнулася ў хату. Дзень доўга не канчаўся. Апоўднi мужчына знiк, але а пятай зноў прыйшоў. Вечарам яго таксама не было. Левек вярнуўся позна ўночы. Яму ўсё расказалi. - Гэта нейкi прайдзiсвет цi круцель, - заключыў ён. I спакойна лёг спаць, а жонка ўсё думала пра бадзягу, якi так дзiўна прыглядаўся да яе. Ранiцай задзьмуў моцны вецер, выйсцi ў мора не было як, i марак сеў памагаць жонцы ладзiць сеткi. А дзевятай старэйшая дачка Мартэн, якая хадзiла па хлеб, прыбегла напалоханая i крыкнула: - Мама, зноў ён! Мацi захвалявалася, збялела i сказала мужу: - Пагавары з iм, Левек, хай не пiльнуе нас, бо мне страшна. I Левек, высокi марак з цагляным тварам у густой рыжай барадзе, з блакiтнымi, у чорную крапiнку вачыма i дужай, заўсёды захутанай шалiкам шыяй каб акрыцца ад марскога дажджу i ветру - спакойна выйшаў да валацугi. Яны загаварылi. Мацi з дзецьмi трывожна i палахлiва здалёк паглядала на iх. Раптам незнаемы падняўся i разам з Левекам пайшоў да хаты. Мартэн спалохана адступiлася. Муж сказаў ёй: - Дай яму хлеба i шклянку сiдру. Ён не еў два днi. Мужчыны, а следам за iмi жанчына з дзецьмi ўвайшлi ў хату. Жабрак сеў i, схiлiўшы галаву пад позiркамi сям'i, пачаў есцi. Мацi стоячы ўглядалася ў яго, дзве дачкi Мартэн - адна з немаўлём на руках - прагна сачылi за кожным яго рухам, нават двое малых, што сядзелi ў попеле, кiнулi гуляць з чорным чыгуном, каб паглядзець на чужынца. Левек сеў у крэсла i спытаўся: - Дык вы здалёк? - З Сэта. - Вось гэтак, пеша? - Але, пеша. Як грошай Бог не даў, дык што ж. - I куды ж гэта вы? - Сюды. - Цi ёсць тут у вас хто? - Можа. Мужчыны змоўклi. Бадзяга еў нетаропка, хоць i быў галодны, i кожны кус хлеба запiваў глытком сiдру. Яго запалы твар быў скрозь у маршчынах, драпiнах, i здавалася, што чалавек шмат пакутаваў. Нечакана Левек спытаўся: - Як вас завуць? Той, не падымаючы галавы, адказаў: - Мяне завуць Мартэн. Мацi неяк дзiўна скаланулася. Яна ступiла крок, каб блiжэй разгледзець жабрака, i, апусцiўшы рукi, з разяўленым ротам спынiлася насупраць яго. Усе маўчалi. Нарэшце Левек сказаў: - Вы адсюль? Ён адказаў: - Я адсюль. Ён усё ж падняў галаву, позiркi жанчыны i жабрака сустрэлiся, спынiлiся, змяшалiся, быццам зачапiлiся адзiн за адзiн. I раптам яна другiм, цiхiм трапяткiм голасам прашаптала: - Цi ты гэта, мужычок? Ён вымавiў па складах: - Гэта я. Ён не кратаўся, усё жаваў свой хлеб. Левек хутчэй здзiўлена, чым усхвалявана прамармытаў: - Гэта ты, Мартэн? Той проста адказаў: - Але, гэта я. Другi муж спытаўся: - Адкуль жа ты ўзяўся? Першы загаварыў: - З Афрыканскага берага. Мы наляцелi на плытнечу i пачалi тануць. Выратавалiся ўтрох: Пiкар, Вацiнэль i я. Нас схапiлi дзiкуны i трымалi дванаццаць гадоў. Пiкар i Вацiнэль загiнулi. Нейкi ангельскi вандроўнiк вызвалiў мяне i давёз да Сэта. I вось я тут. Мартэнава жонка заплакала, уткнуўшыся тварам у фартух. Левек сказаў: - Што ж нам цяпер рабiць? Мартэн спытаўся: - Ты яе муж? Левек адказаў: - Я! Яны зiрнулi адзiн на аднаго i змоўклi. Мартэн абвёў вачыма дзяцей i кiўнуў на дзвюх дзяўчынак: - Мае? Левек адказаў: - Твае. Той не ўстаў, не пацалаваў iх, адно сказаў: - Божа мой, якiя вялiкiя! Левек паўтарыў: - Што ж нам рабiць? Збянтэжаны Мартэн ведаў не лепш за яго. Урэшце ён вырашыў: - Я зраблю, як ты захочаш. Я не хачу пакрыўдзiць цябе. Але гэта складана, бо ёсць хата. У мяне двое дзяцей, у цябе трое, у кожнага свае. Жонка? Цi то твая, цi то мая? Будзе, як скажаш, але хата - хата мая, бо гэта бацькаўшчына, у ёй я нарадзiўся, i ўсе паперы ў натарыуса. А Мартэнiха ўвесь час плакала, хаваючы цiхiя слёзы ў блакiтны прыпол. Абедзве вялiкiя дачкi падышлi блiжэй i трывожна пазiралi на свайго бацьку. Ён паеў i сам спытаўся: - Што нам рабiць? Левек надумаўся: - Трэба iсцi да кюрэ, ён дарадзiць. |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|