Чужаница (на белорусском языке)   ::   Камю Альбер

I нарэшце сцiхла. Спаць ужо не хацелася, але я вельмi стамiўся, балела спiна. Мяне прыгнятала, што ўсе вакол маўчаць. Толькi час ад часу чуўся нэйкi дзiўны гук, i я доўга не мог зразумець, адкуль ён. Урэшце я здагадаўся, што некаторыя старыя смокчуць шчокi, i таму ў iх часам вырываецца такое дзiўнае цмоканне. Яны яго не заўважалi, бо былi вельмi паглыбленыя ў свае думкi. У мяне нават узнiкла ўражанне, што нябожчыца, якая ляжала перад iмi ў труне, не мела для iх нiякага значэння. Але цяпер я думаю, што гэта ўражанне памылковае.

Усе мы выпiлi кавы, якую налiў брамнiк. Што было далей, не ведаю. Прайшла ноч. Памятаю толькi, што ў нейкi момант я расплюшчыў вочы i ўбачыў, што ўсе старыя спяць, цяжка ссунуўшыся на крэслах, i толькi адзiн абаперся на булавешку свайго кiёчка, паклаў падбародак на рукi i пiльна глядзiць на мяне, нiбы толькi i чакае, каб я прачнуўся. Потым я заснуў зноў. Прачнуўся я ад моцнага болю ў спiне. За шклёнаю столлю займалася на дзень. Неўзабаве прачнуўся адзiн стары. Ён моцна закашляў i пачаў адхарквацца ў вялiкую клятчатую насоўку. Здавалася, з кожным пляўком з сярэдзiны ў яго вылятае кавалак лёгкага. Сваiм кашлем ён разбудзiў астатнiх, i брамнiк сказаў, што iм ужо час iсцi. Яны паднялiся. Ад доўгага сядзення ў няёмкiх позах яны мелi вельмi стомлены выгляд, твары былi шэрыя, нiбы з попелу. На маё вялiкае здзiўленне, выходзячы, яны ўсе пацiснулi мне руку - быццам гэтая ноч, за якую мы не абмянялiся нiводным словам, павялiчыла нашую блiзкасць.

Я стамiўся. Брамнiк завёў мяне ў свой пакойчык, i я змог трошкi прывесцi сябе ў парадак. Я выпiў яшчэ кавы з малаком, яна была вельмi смачная. Калi я выйшаў, ужо зусiм развiднела. Над пагоркамi, якiя аддзяляюць Марэнга ад мора, у небе гулялi ружовыя промнi сонца. I вецер, якi прылятаў адтуль, прыносiў пах солi. Пачынаўся выдатны, пагодны дзень. Я ўжо даўно не быў за горадам i з вялiкiм задавальненнем пайшоў бы цяпер прагуляцца, каб не мама.

Я застаўся чакаць на двары, пад платанам. Стаяў i ўдыхаў свежы водар зямлi, спаць ўжо зусiм не хацелася. Я падумаў пра сваiх прыяцеляў па службе. Цяпер яны, напэўна, устаюць, каб iсцi на працу - для мяне гэта заўжды быў сама цяжкi час. У мяне былi яшчэ нейкiя думкi наконт гэтага, але ўвагу адцягнула бразгатанне звону, што даносiлася аднекуль з багадзельнi. За вокнамi пачалася нейкая валтузня, потым усё сцiхла. Сонца паднялося вышэй i пачынала ўжо саграваць ногi. Цераз двор прайшоў брамнiк, ён сказаў, што мяне клiча дырэктар. Я пайшоў у кабiнет. Дырэктар даў мне падпiсаць даволi многа нейкiх папер. Я заўважыў, што ён апрануты ва ўсё чорнае, толькi нагавiцы паласатыя. Ён узяў у рукi тэлефон i запытаўся:

- Службоўцы з пахавальнага бюро ўжо тут. Я зараз паклiчу iх зачынiць труну. Мабыць, вы хочаце апошнi раз зiрнуць на сваю мацi?

Я адказаў:

- Не.

Тады ён загадаў у слухаўку прыцiшаным голасам:

- Фiжак, скажыце сваiм, каб пачыналi.

Потым ён паведамiў мне, што таксама будзе на пахаваннi. Я падзякаваў. Ён сеў за стол, закiнуў адну на адну караценькiя ногi i папярэдзiў, што, апроч нас, на пахаваннi нiкога не будзе, пойдзе яшчэ толькi адна санiтарка. Паводле правiлаў прытулку яго жыхары на пахаванне не дапускалiся. Iм дазвалялася толькi пасядзець каля труны. "Я лiчу, што так яно чалавечней", - сказаў ён. Але сёння дырэктар дазволiў аднаму з старых мамiных сяброў правесцi яе на могiлкi. "Яго завуць Томас Перэс". Тут дырэктар усмiхнуўся.

- Вы, вядома, разумееце. Гэта было нейкае такое дзiцячае дзiвацтва. Але яны з вашаю мацi былi неразлучныя. З iх у прытулку нават трошкi кпiлi, казалi Перэсу: "Гэта твая нявеста". А ён смяяўся. Iм абодвум гэта было прыемна. I трэба сказаць, што смерць панi Мёрсо вельмi яго засмуцiла. Я быў няздольны яму адмовiць. Але паводле парады лекара, якi часта да нас прыходзiць, я ўчора забаранiў яму сядзець каля труны.