Беларуския народныя казки (на белорусском языке) :: Автор неизвестен
Страница: 4 из 35 | |||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
КАТЕГОРИИ КНИГПОСЛЕДНИЕ ОТЗЫВЫ О КНИГАХМихаил (19.04.2017 - 06:11:11) Антихрист666 (18.04.2017 - 21:05:58) Ладно, теперь поспешили вы... (18.04.2017 - 20:50:34) Роман (18.04.2017 - 18:12:26) АНДРЕЙ (18.04.2017 - 16:42:55) СЛУЧАЙНОЕ ПРОИЗВЕДЕНИЕЯ знаю, ты живёшь на облаках, 30.08.10 - 01:29 Хотите чтобы ваше произведение или ваш любимый стишок появились здесь? добавьте его! |
Поделись ссылкой Беларуския народныя казки (на белорусском языке) :: Автор неизвестен
Паляцеў дрозд i сеў пасярод дарогi. Баба ўбачыла дразда, паставiла мiску з блiнамi i кiнулася яго лавiць. А лiсiца схапiла блiны ды за кусты. Наелася лiсiца блiноў, прыйшла к дразду: - Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне? - Вызвалiў. - Накармiў? - Накармiў. - Цяпер напаi. - Як-жа я цябе напаю? - А вунь, бачыш, чалавек бочку зь пiвам вязе. Ты ўзьляцi на бочку ды дзяўбi затычку. - I ўсё? - Усё. Паляцеў дрозд, сеў на бочку ды давай дзяўбсьцi затычку. Убачыў гэта фурман, схапiў кол ды па дразду. Дрозд узьляцеў угару, а фурман з усяе сiлы - па бочцы! Бочка разьбiлася, пiва вылiлася. Цэлая лужына налiлася. Паехаў чалавек, бядуючы, далей, а лiсiца напiлася пiва з лужыны, колькi ёй хацелася, ды пабегла да дразда: - Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне? - Вызвалiў. - Накармiў? - Накармiў. - Напаiў? - Напаiў. - Цяпер пацеш ты мяне. - Як-жа я цябе пацешу? - А вунь на таку дзед з бабаю гарох малоцяць. Ляцi туды i садзiся на лоб то бабе, то дзеду. - I ўсё? - Усё. Паляцеў дрозд на ток, сеў бабе на лоб. Убачыў дзед дразда ды - трах! цэпам. Але не па дразду, а па бабiным лобе. Дрозд фыркнуў i перасеў на дзедаў лоб. Тады баба з крыкам: "А кыш!" - бах цэпам дзеду ў лоб!.. Лiсiца аж качаецца ад сьмеху, пазiраючы, як дзед малоцiць бабiн лоб, а баба - дзедаў. Набiлi яны сабе гузакоў, кiнулi малацьбу ды пайшлi дахаты прымочкi на лобе ставiць. А дразду хоць-бы што - паляцеў сабе ў лес, пасьвiстваючы. ДЗЯЦЕЛ, ЛIСIЦА I ВАРОНА Выдзеўб дзяцел у васiне дуплё, збудаваў гняздо i вывеў дзетак - траiх дзятлянятак. Растуць малыя, а дзяцел цешыцца: "Выгадую, думае, дзяцей - на старасьць падмога будзе..." Ды недарэмна кажуць: "Хто-б дзятла ведаў, каб не яго доўгi нос?" Ня ўмеў ён радавацца сам сабе, а раструбiў на ўвесь лес пра сваiх дзяцей. Каго нi спаткае - усiм хвалiцца: "Якiя ў мяне слаўныя дзеткi! I разумныя, i прыгожыя. Другiх такiх няма нi ў кога..." Дачулася пра гэта лiсiца. Захацелася ёй маладых дзятлянятак пакаштаваць. Але як-жа iх з гнязда дастаць? На дрэвы лазiць лiсiца спрыту ня мае. Дзяцел дзяцей гадуе, - кормiць, поiць, а лiсiца каля асiны пахаджвае, зубы выскаляе i ўсё думае, як дзятлянятак iзь сьвету зьвесьцi. I надумалася-такi. Падыходзiць аднойчы да асiны ды давай хвастом па камлi стукаць. Высунуў дзяцел галаву з дупля: - Што ты, лiсiчка, робiш? Навошта маiх дзяцей пужаеш? - Вось як, - кажа лiсiца, - дык у цябе i дзецi ёсьць? - Ёсьць, - адказвае дзяцел. - I такiя-ж слаўныя дзеткi! - Ну дык выганяй iх вон, ды сам выбiрайся, бо я зараз буду дрэва секчы... - Навошта табе гэта дрэва? - пытаецца дзяцел. - Як гэта навошта? На дровы папiлую, у печы палiць буду! - Ой, лiсанька, ой, матанька! - пачаў прасiцца дзяцел. - Дай хоць дзяцей пагадаваць, тады i сячы сабе дрэва. Куды-ж я цяпер з малымi падзенуся? А лiсiца яшчэ мацней стукае хвастом па дрэву: - Не магу я чакаць, пакуль ты дзяцей пагадуеш! Хто-ж вiнаваты, што ты якраз на гэтай асiне гняздо зрабiў! Мала лесу было, цi што? - Яно то праўда, - кажа дзяцел, - лесу нямала. Ды хто мог ведаць, што табе гэтая старая трухлявая асiна на дровы спатрэбiцца... - Трэба было запытацца, раней чым гняздо рабiць, - злуецца лiсiца. - Сам вiнаваты. Пачухаў дзяцел сваю стракатую галаву: - Што-ж мне рабiць, лiсанька? Дай раду. Аблiзалася хiтрая лiсiца, пакруцiла хвастом ды кажа: - Ськiнь мне адно дзiця, тады ня буду секчы дрэва. Падумаў дзяцел - шкада дзiцяцi. - Пачакай, лiсiчка, хоць да заўтра, - просiцца ён. - Дай хоць трохi зь дзяцей пацешыцца. - Добра, - згадзiлася лiсiца. - Прыйду заўтра. Сядзiць дзяцел у дуплi, бядуе i ўсё думае, як яму ад лiсiцы ўратавацца. Ды нiчога прыдумаць ня можа. Нiчога ня зробiш, прыдзецца аддаць адно дзятлянятка, хоць двое яму застануцца. Тым часам прылятае да яго ў госьцi кума - шэрая варона. - Так i так, - кажа ёй дзяцел, апусьцiўшы нос. - Не да гасьцей мне кумка: маё роднае дзiця лiсiца адбiрае... |
ИНТЕРЕСНОЕ О ЛИТЕРАТУРЕ
ТОП 20 КНИГ
ТОП 20 АВТОРОВ
| ||||||||||||
|