Ваыкалаки (на белорусском языке)   ::   Кожедуб Александр

Можа, раз у сто гадоў. А мы з вамi бачым.

- Дзядзька, i што яны ўвесь час так стаяць будуць?.. - у дрыготкiм голасе быў непрыхаваны жах.

- Ды не. Пастаяць i пойдуць. Яны чакаюць цяпер.

- Каго чакаюць?!

- Не каго, - усмiхнуўся дзядзька. - Замовы чакаюць. I шкада ж iх... З чалавека ў звера перавярнуцца - не дай Божа.

- А я чуў, - распiхваючы ўсiх, да вазка пад'ехаў Антось, - што раней можна было назад у чалавека перавярнуцца. Нават адзiн князь быў... Мне Iгнась Забалоцкi - са збяднелых Забалоцкiх, не з тых, у каго маёнтак, - Iгнась расказваў пра Ўсяслава Чарадзея. Сёння воўк - заўтра чалавек. Адсюль у Кiеў воўкам бегаў.

- Гэтыя назад у людзей самi не могуць, - сказаў Мiкiта. - У даўнейшыя часы, можа, i ўмелi, а тут цi забылiся, цi праклён якi над iмi. Раз вяселле шукаюць - не могуць. Iх людзьмi толькi такiя, як мы, могуць зрабiць.

- Як?! - слова вырвалася ва ўсiх, i дружкi, нязвыкла цiхiя, уважлiвыя да дзядзькавых слоў, збiлiся яшчэ шчыльней.

- Яно i проста, ды... Ат! - Дзядзька махнуў рукой. - Бачыце, заўсёды да вяселля, заўсёды. Зразумела, зрэшты - вяселле ж самая што нi на ёсць чалавечая справа. Сям'я ладзiцца, гаспадарка, людзi ладзяцца! Вось як у цябе, - Мiкiта павярнуўся да Змiтрака.

- Дзядзька!.. - зазвiнеў голас маладога. - Кажы, дзядзька, як iх у людзей перавярнуць! А то пра мяне ён!..

- I правiльна, пра цябе. А iм мы не дапаможам. Шкада iх, бачыш, чакаюць?

Мiкiта раптам выскачыў з вазка i прайшоў колькi крокаў да тых, што чакалi.

- Няма ў нас нявесты, чуеце? - гукнуў ён. - I скрыпкi няма! Не дапаможа вам мая замова. Не верыце? То слухайце! I вы слухайце, - павярнуўся ён да дружыны.

Мiкiта набраў поўныя грудзi паветра i закрычаў:

- Цi не досыць жа вам хадзiць, людзей смяшыць, сабак дражнiць?! Iдзiце лепш дамоў!

Рэха ўзляцела да вяршалiн соснаў, палунала там, дробненька паскакала ў кустах - i знiкла ў гушчары. I ўсiм здалося, што тых, каму рэха прызначалася, яно абмiнула. Бо тыя стаялi ў каменнай маўклiвасцi, па-ранейшаму чакалi.

- Казаў жа я... - павярнуўся i пайшоў да вазка дзядзька. - Не пайшоў туды голас, не захацеў у бок паляны iсцi. А пасля замовы трэба было на скрыпцы зайграць. Нi маладой, нi скрыпкi...

- Зараз!.. - устаў у сядле Змiтрок, i як не пазнаць было яго - рашучага, злога, прыгожага. - Зараз, дзядзька, i маладая будзе, i скрыпку ў рукi возьмеш! Чакайце, хлопцы, тут чакайце!

I ён сцебануў каня i памчаў проста на тых, што павiнны былi таксама чакаць, мусiлi чакаць, бо цяпер ён не збiраўся шкадаваць нi сябе, нi каня, нi сваю маладую, каханую. Не шкадаваць дзеля iх. Дзеля будучых людзей.

- Стой!.. - крыкнуў наўздагон дзядзька Мiкiта, але дарэмна.

Тыя, на каго ляцеў Змiтрок, ажылi, усе ўтрох адбеглiся ўлева, зноў спынiлiся. Пошчак слабеў, глухнуў, урэшце зусiм сцiх. Дружына маўчала, бо гаварыць не было чаго.

I тут тыя, шэрыя, маўклiвыя, незямныя, раптам лёгка i бязгучна зрушылi з месцаў, выцягнулiся ў шнурок - морда да хваста - i слiзганулi ў гушчар, злiлiся з iм, растварылiся.

- Сто-ой!.. - высокiм, не голасам, падгалоскам закрычаў-заплакаў самы маладзенькi з дружыны, малодшы брат Змiтракоў Васiлька, прымусiў здрыгануцца людзей, коней, дрэвы. - Сто-о-й!..

I захвастаў свайго конiка, зусiм спудзiў яго, сялянскага конiка, паскакаў у дрэвы, у гушчар з кустамi, засталася ад яго адно магерка, збiтая суччам. Ды недалёка праскакаў Васiлька, спынiўся, не ведаючы, у якi бок гнацца за тымi, i заплакаў, па-дзiцячы, няўцешна.

Пяць машын вяселля, пяць "Жыгулёў", убраных каляровымi стужкамi, папяровымi кветкамi, паветранымi шарамi, гэтае зiмовае поле, на якiм павiвалася лёгенькая замець i кацiлiся доўгiя, абгладжаныя вятрамi сумёты, пераскочылi даволi хутка i толькi ў пералесачку, што застаўся, як невялiкi востраў пасярод мора, ад колiшняга Тамашэўскага лесу, прыцiшылi хуткасць дарога тут круцiлася, як той вуж, што ўцякае ў хмызняк.